Песнь о собаке - Анна Резникова

Утром в ржаном закуте,

Где златятся рогожи в ряд,

Семерых ощенила сука,

Рыжих семерых щенят.

До вечера она их ласкала,

Причесывая языком,

И струился снежок подталый

Под теплым ее животом.

А вечером, когда куры

Обсиживают шесток,

Вышел хозяин хмурый,

Семерых всех поклал в мешок.

По сугробам она бежала,

Поспевая за ним бежать…

И так долго, долго дрожала

Воды незамерзшей гладь.

А когда чуть плелась обратно,

Слизывая пот с боков,

Показался ей месяц над хатой

Одним из ее щенков.

В синюю высь звонко

Глядела она, скуля,

А месяц скользил тонкий

И скрылся за холм в полях.

И глухо, как от подачки,

Когда бросят ей камень в смех,

Покатились глаза собачьи

Золотыми звездами в снег.

In de ochtend in een rogge hoekje,

Waar matten op een rij goudkleurig zijn,

Zeven puppy's teef

Rode zeven puppy's.

Tot de avond dat ze hen streelde,

de tong kammen,

En gesmolten sneeuw stroomde

Onder haar warme buik.

En 's avonds, als de kippen

Ze zitten rond de zesde

De eigenaar kwam somber naar buiten,

Hij stopte ze alle zeven in een zak.

Ze rende door de sneeuwbanken,

Achter hem aan rennen...

En zo lang, zo lang beefde ik

Onbevroren wateren.

En toen ik een beetje achteruit sjokte,

Zweet van de zijkanten likken

Een maan verscheen aan haar boven de hut

Een van haar puppy's.

Luid de blauwe hoogten in

Ze keek, jammerend,

En de maan gleed dun

En hij verdween achter de heuvel in de velden.

En doof, als uit een hand-out,

Als ze lachend een steen naar haar gooien,

De ogen van een hond rolden

Gouden sterren in de sneeuw.