Dorul - Guz, Andra, Puya

Dorul fuge, fuge, nimeni nu-l ajunge

Dorul zboară, lasă inima amară

Dorul fuge, fuge, nimeni nu-l ajunge

Dorul zboară, lasă inima amară

Simt sângele de român, îmi curge în vene

Văd în lemn cioplite atâtea semne

În priveliștea de pe Caraiman

Parcă-l văd pe Mihai Viteazul călare pe un cal

Îl simt când ies din București, e în lutul din casele bătrânești, în povești

E în focul din cuptor, e în vinul de pe masă, vorbele din folclor

Îmbrăcăți la costume, își numără RON-îi, dar noi știm: de la țară vin și domnii

Sunt cel mai român dintre pământeni, sunt că acasă între maramureșeni

Vesel lângă olteni, liniștit cu ardeleni, puțîn amețit când mai stau cu

moldoveni

Drace, da-ne pace, știi ca, orice-ar fi, sângele apă nu se face!

Dorul fuge, fuge, nimeni nu-l ajunge

Dorul zboară, lasă inima amară

Dorul fuge, fuge, nimeni nu-l ajunge

Dorul zboară, lasă inima amară

Probabil casă părintească nu se vinde, nu, cel mai bine o-ngrijesti doar tu

Avea nevoie de mine, mă simțeam atras, doar cu ai mei mă simțeam acasă

Mereu părea mai bine-acolo unde nu-s, probabil e mai bine

Poate de aia s-au dus

E o drama, simt cum mă strigă mama sau mama mamei sau mama lu mama lu mama

Și amintirile s-au ascuns pe raftul prăfuit de sus

Când alergam desculți și eram mult mai mulți și n-aveam nicio teamă

Și doar in nopțile pustii, când lacrimă se scurge

Dorul, dorul fuge, nimeni nu-l ajunge, nu!

Dorul fuge, fuge, nimeni nu-l ajunge

Dorul zboară, lasă inima amară

Dorul fuge, fuge, nimeni nu-l ajunge

Dorul zboară, lasă inima amară

Oriunde vor merge pașii mei, sufletul îmi este plin de ei

Dorul asta nu mă lasă, nu mă lasă

Același cuvânt și-același gând mă leagă mereu de-acest pământ

Cel mai frumos loc e-acasă, e acasă!

Dorul, dorul, dorul…

Verlangen vlucht, vlucht, niemand bereikt het

Verlangen vliegt, laat het hart bitter

Verlangen vlucht, vlucht, niemand bereikt het

Verlangen vliegt, laat het hart bitter

Ik voel het bloed van een Roemeen, het stroomt door mijn aderen

Ik zie zoveel borden in hout gesneden

In de ogen van Caraiman

Het is alsof ik Mihai Viteazul op een paard zie rijden

Ik voel het als ik Boekarest verlaat, het zit in de klei van de oude huizen, in verhalen

Het zit in het ovenvuur, het zit in de wijn op tafel, de woorden in de folklore

Gekleed in pakken tellen ze hun RON, maar we weten: heren komen ook van het land

Ik ben de meest Roemeense van de aardbewoners, ik ben thuis tussen de mensen van Maramureș

Vrolijk in de buurt van Oltenia, kalm met Transsylvaniërs, een beetje duizelig als ik er nog ben

Moldavië

Verdomme, geef ons vrede, weet je, wat het ook is, bloed is niet van water!

Verlangen vlucht, vlucht, niemand bereikt het

Verlangen vliegt, laat het hart bitter

Verlangen vlucht, vlucht, niemand bereikt het

Verlangen vliegt, laat het hart bitter

Waarschijnlijk staat het ouderlijk huis niet te koop, nee, daar zorg je best zelf voor

Hij had me nodig, ik voelde me aangetrokken, ik voelde me alleen thuis bij mijn familie

Het leek altijd beter - waar ik niet ben, is het waarschijnlijk beter

Misschien zijn ze daarom vertrokken

Het is een drama, ik voel dat de moeder van mijn moeder mij roept of de moeder van mijn moeder

En de herinneringen waren verborgen op de stoffige plank erboven

Toen we op blote voeten renden en er veel meer van ons waren en ik geen angst had

En alleen op verlaten nachten, wanneer de tranen stromen

Verlangen, verlangen vlucht, niemand bereikt het, nee!

Verlangen vlucht, vlucht, niemand bereikt het

Verlangen vliegt, laat het hart bitter

Verlangen vlucht, vlucht, niemand bereikt het

Verlangen vliegt, laat het hart bitter

Waar mijn stappen ook gaan, mijn ziel is er vol van

Dit verlangen verlaat me niet, het verlaat me niet

Hetzelfde woord en dezelfde gedachte bindt me altijd aan deze aarde

De mooiste plek is thuis, het is thuis!

Verlangen, verlangen, verlangen...