Il silenzio delle abitudini - ALICE

Cade giù in un giorno d’estate

Una pioggia giovane

Sopra il viso, lungo le mani

Sulla campagna arida

Su tristezze e antichi sospiri

Di canti di fortuna

Con il cielo riflesso negli occhi

Lontano dalle abitudini

Prendi la pioggia, prendi la pioggia

Prendi la pioggia, prendi la pioggia

Cade giù, dolce e improvvisa

Prendo la pioggia

Scivola, percorre la forma

Scuote il mio corpo instabile

Nelle mani raccolte e socchiuse

Nell’attesa dei giorni

Scorre l’acqua che deve bagnare

Il seme dell’anima

Scende giù nel mio cuore incerto

Una forza fertile

Si diffonde attraverso il respiro

E raggiunge la mente

Dissolvendo tristezze e paure

Mentre ascolto il silenzio

Con il cielo riflesso negli occhi

Lontano dalle abitudini

Prendi la pioggia, prendi la pioggia

Prendi la pioggia, prendi la pioggia

Prendi la pioggia, prendi la pioggia

Het valt naar beneden op een zomerse dag

Een jonge regen

Boven het gezicht, langs de handen

Op het dorre platteland

Over verdriet en oude zuchten

Van geluksliedjes

Met de lucht weerspiegeld in de ogen

Ver van de gewoonten

Pak de regen, pak de regen

Pak de regen, pak de regen

Het valt naar beneden, lief en plotseling

ik neem de regen

Het glijdt, loopt door de vorm

Het schudt mijn onstabiele lichaam

In de handen verzameld en op een kier

Wachten op de dagen

Het water dat nat moet stromen

Het zaad van de ziel

Het valt in mijn onzekere hart

Een vruchtbare kracht

Het verspreidt zich via de adem

En het bereikt de geest

Verdriet en angsten oplossen

Terwijl ik luister naar de stilte

Met de lucht weerspiegeld in de ogen

Ver van de gewoonten

Pak de regen, pak de regen

Pak de regen, pak de regen

Pak de regen, pak de regen