Le cose perdute - Alessandro Mannarino

Una donna comprò il suo cappello

Per avere una smorfia riparata

Un vecchio stravecchio passandole accanto

Abbozzò un’espressione molto canuta

Ricordando l’amore perduto

Perduto in mezzo alla strada

Me ne vado, disse per la strada

Come un autobus senza fermata

Con le sedie vuote e tutto il resto

Verso il deposito mi appresto

Senza tutto il resto

Pazienza del resto

Le moldave scoperte dal maestrale

Quella sera cenarono in famiglia

Nella luce di un telegiornale

In mezzo ad un padre una madre ed una figlia

Sulle briciole della tovaglia

I Re Magi mangiavano a scrocco

Un prete convinto dallo scirocco

Ripensò a quello che aveva fatto

E trovandosi sotto il giudizio

Nè di un Dio nè di un tribunale

Disse vino al vino pane al pane

Era meglio andare a puttane

Nella giungla scomposta del letto

Una donna senza un difetto

Si incastrò dentro ad una ruga

Scelse la morte come unica fuga

Nel girone dei rivoltosi

Comunisti pieni di baffi

Rigirandosi verso la bora

Sentirono il vento prenderli a schiaffi

E per non dargli la soddisfazione

Fecero finta di non sentire

Chi strinse i denti, chi i pugni

Chi il rosario prima di morire

Un giovane marinaio

Nel mare che fa paura

Si travestì da scimmia ridente

Dentro al libeccio di una puntura

Si svegliò sopra uno scoglio

A contemplare le proprie idee

Aspettò il vento ma passò l’onda

Tinse di lacrime tutte le vele

Een vrouw kocht haar hoed

Een vaste grimas hebben

Een heel oude oude man loopt voorbij

Hij schetste een heel witte uitdrukking

Verloren liefde herinneren

Midden op de weg verdwaald

Ik ga weg, zei hij op straat

Als een non-stop bus

Met lege stoelen en al

Op weg naar de aanbetaling maak ik me klaar

Zonder al het andere

Geduld voor de rest

De Moldaviërs ontdekt door de mistral

Die avond aten ze met de familie

In het licht van een nieuwsuitzending

Temidden van een vader, een moeder en een dochter

Op de kruimels van het tafelkleed

De Magi aten klink

Een priester overtuigd door de sirocco

Hij dacht terug aan wat hij had gedaan

En onder oordeel zijn

Noch van een God, noch van een rechtbank

Hij zei wijn tegen wijn, brood op brood

Het was beter om naar de hel te gaan

In de uitgestrekte jungle van het bed

Een vrouw zonder gebreken

Het zat vast in een rimpel

Hij koos de dood als zijn enige ontsnapping

In de groep relschoppers

Communisten vol snorren

Draaien naar de bora

Ze voelden hoe de wind hen sloeg

En niet om hem voldoening te geven

Ze deden alsof ze het niet hoorden

Wie beet er op zijn tanden, met wie zijn vuisten

Wie de rozenkrans voor het sterven?

Een jonge zeeman

In de enge zee

Hij vermomde zich als een lachende aap

In de libeccio van een angel

Hij werd wakker op een rots

Om hun eigen ideeën te overdenken

Hij wachtte op de wind, maar de golf ging voorbij

Hij verfde alle zeilen met tranen