L'onorevole - Alessandro Mannarino

Preso un lavoro e perso una donna

Andò sul canale a cercare la luna

Ma trovò nell’acqua salmastra L’altra sua faccia, solo più scura

E fece finta di non avere mai avuto paura

Fece finta di non avere mai amato nessuna

Andò al bar del cielo vuoto

Da bere costa poco

Lo paghi doppiamente solo il giorno dopo

Ordinò tre bicchieri pieni di ghiaccio e uno di perdono

E prese a costeggiare la via del superuomo

La mattina i colleghi dell’ufficio «Stomaco e conchiglie»

Lo trovavano pieno di rispetto

Sogno delle mogli, perfetto per le figlie

Prefetto, prefetto

La notizia del decesso arrivò nel pomeriggio

Nel vuoto giallo di un nuovo chiacchiericcio

Gli impiegati del partito andavano alla schiera

Con le gobbe ripiegate nella giusta maniera

La sua bara fu un leggio di frassino e betulla

E un discorso che diceva tutto e non diceva nulla

E davanti alle domande di una giornalista bella e bruna

Fece finta di non avere mai avuto paura

Fece finta di non avere mai amato nessuna

Il giorno seguente si presentò al lavoro

Con gli occhi vuoti e il raffreddore

Ed era deceduto solo da poco

Appena da dieci o dodici ore

Ma i segni della morte erano evidenti

E aveva biglietti della lotteria al posto dei denti

Fichi d’india al posto delle orecchie

Bacchette al posto delle mani

E al posto dei cani un branco inamidato di esseri umani

E quando gli dissero che l’economia era malata

E che la fame era la migliore cura

Fece finta di non avere mai avuto paura

Fece finta di non avere mai amato nessuna

Una settimana appena dopo il suo funerale

Aveva la testa rigirata sulla schiena

Ma trovò il modo di rimediare

Chiamò il generale Panciapiena

E ordinò i più feroci bombardamenti su tutti i suoi sogni passati

In difesa del popolo e dei giorni seguenti

A un anno dalla morte si vedevano solo le ossa

Era sparito tutto, persino la puzza

E guardava dall’alto della sua fossa la gente che manifestava nella piazza

E scorse fra la folla la sua amata

Con le lacrime in tempesta sopra il viso

E quando vide che veniva calpestata

Non si scompose, ma abbozzò un sorriso

E fece finta di non avere mai avuto paura

Fece finta di non avere mai amato

Di non avere mai amato nessuna

Amore mio come farò

Quest’inverno che t’ha gelato il sangue ti lusinga

Amore mio ti seppellirò

Questa notte che m’ha coperto il volto ti contenta

Heb een baan en ben een vrouw verloren

Hij ging naar het kanaal om de maan te zoeken

Maar hij vond zijn andere gezicht in het brakke water, alleen donkerder

En hij deed alsof hij nooit bang was geweest

Hij deed alsof hij nog nooit van iemand had gehouden

Hij ging naar de lege skybar

Het is goedkoop om te drinken

Je betaalt het pas de volgende dag dubbel

Hij bestelde drie glazen vol ijs en één met vergeving

En hij begon de weg van de superman te volgen

In de ochtend collega's van het "Maag en schelpen" kantoor

Ze vonden hem respectvol

Droom van vrouwen, perfect voor dochters

Prefect, prefect

Het nieuws van het overlijden arriveerde in de middag

In de gele leegte van een nieuw gebabbel

Partijmedewerkers voegden zich bij de gelederen

Met de bulten op de juiste manier gevouwen

Zijn kist was een lessenaar van essen en berken

Het was een toespraak die alles zei en niets zei

En voor de vragen van een mooie en donkere journalist

Hij deed alsof hij nooit bang was geweest

Hij deed alsof hij nog nooit van iemand had gehouden

De volgende dag verscheen hij op zijn werk

Met lege ogen en een verkoudheid

En hij was pas onlangs overleden

Gewoon voor tien of twaalf uur

Maar de tekenen van de dood waren duidelijk

En hij had loten voor tanden

Cactusvijgen in plaats van oren

Eetstokjes voor handen

En in plaats van honden, een gesteven roedel mensen

En toen ze hem vertelden dat de economie ziek was

En die honger was de beste remedie

Hij deed alsof hij nooit bang was geweest

Hij deed alsof hij nog nooit van iemand had gehouden

Een week net na zijn begrafenis

Zijn hoofd was op zijn rug gedraaid

Maar hij vond een manier om het te repareren

Hij belde generaal Panciapiena

En hij gaf opdracht tot de meest meedogenloze bombardementen op al zijn dromen uit het verleden

Ter verdediging van het volk en de volgende dagen

Een jaar na zijn dood waren alleen de botten zichtbaar

Alles was weg, zelfs de stank

En hij keek vanaf de top van zijn put naar de mensen die demonstreerden op het plein

En hij zag zijn geliefde in de menigte

Met tranen die over je gezicht stromen

En toen hij zag dat ze vertrapt werd...

Hij deinsde niet terug, maar slaagde erin te glimlachen

En hij deed alsof hij nooit bang was geweest

Hij deed alsof hij nooit liefhad

Ik heb nog nooit van iemand gehouden

Mijn lief, hoe zal ik het doen?

Deze winter die je bloed heeft bevroren, flatteert je

Mijn liefste, ik zal je begraven

Deze nacht die mijn gezicht bedekte maakt je blij