Небо в алмазах - Александр Васильев

Где ты была эти дни и недели, куда указала лоза?..

Кто согревал твое в камень замерзшее сердце?

Я знаю — во время великого плача

остались сухими глаза

У тех, кто звонил нам домой и сулил нам бессмертье…

Господь дал нам маковый цвет, дал нам порох, дал имя — одно двоих,

И запеленал нас в узоры чугунных решеток,

И стало светло, как бывает когда в самых недрах рождается стих,

И кто-то с любовью помянет кого-то

О, хлопок и лен;

сколько лет прошло, тот же свет из волшебного глаза

О, ивы и клен;

мы смотрим друг на друга, а над нами все небо в алмазах…

Да где ты была?

— я собрал все оружие в самый дырявый мешок,

И вынес туда, где по-прежнему верят приметам,

А здесь даже дети умеют вдыхать этот белый, как снег, порошок,

И дышат на стекла, и пишут, что выхода нет

Waar ben je deze dagen en weken geweest, waar wees de wijnstok?..

Wie heeft jouw steengevroren hart verwarmd?

Ik weet het - tijdens de grote klaagzang

ogen waren droog

Degenen die ons thuis belden en ons onsterfelijkheid beloofden...

De Heer gaf ons papaverkleur, gaf ons buskruit, gaf ons een naam - een van de twee,

En wikkelde ons in de patronen van ijzeren staven,

En het werd licht, zoals het gebeurt wanneer een vers in de diepte wordt geboren,

En iemand zal zich iemand met liefde herinneren

Oh, katoen en linnen;

hoeveel jaren zijn verstreken, hetzelfde licht van het magische oog?

Oh, wilgen en esdoorns;

we kijken elkaar aan, en boven ons is de hele lucht in diamanten...

Ja, waar was je?

- Ik heb alle wapens verzameld in de meest lekkende zak,

En nam het mee naar waar ze nog steeds in voortekenen geloven,

En hier weten zelfs kinderen hoe ze dit poeder, wit als sneeuw, moeten inhaleren.

En ze ademen op het glas, en ze schrijven dat er geen uitweg is