Mes Soleils Et Mes Lunes - Akhenaton, Sako

Pour mes soleils et mes lunes, j’emporterai, tous les soleils et les dunes

Tous les palais, les jardins, l’or?

Vu dans mes sommeils et mes plumes

J’rendrai aux nues, la pluie d'étoiles qu’est tombé sur terre

De la voûte céleste, moi sommaire mère poussière assise

sur la croûte terrestre

Regard nébuleux;

car mes songes portent aux éthers

Point d’vue fabuleux;

insuffle l’air neuf,

pur au coeur d’mes feuilles et mes vers

Mansarde ouverte sur une cité d' lumière, l’horizon s’perd sur

Des tours et des dômes paisible havre de paix pour des femmes et des hommes

Pour vous j' porterai une source pure, jaillie d’un rocher

Qu’jamais l’aventurier n’a touché, ni l’aîné pour ses soeurs et ses frères

Cavalier, fier, porteur d’amour au fond du Cypher

Chacune de mes prières, sert Dieu, perd maudit Lucifer

Dans la soie d’Samarcande, j’envelopperai mes douces pensées pour vous

Et votre mère panserait toutes mes blessures au coeur d’mon âme et ma chair

N’voyez pas l’univers, comme une frontière entre l’sombre et le clair

Le sabre et le clair, catégories, des classes comme le notaire et le clerc

J’poserai au dessus d’vos têtes un bouclier fait d’cuivre et de fer

Où Dieu scellera notre union éternelle comme le tonnerre et l'éclair

J’dépose ma vie à vos pieds j’n’en ai qu’une elle est chère.

Refrain (x2)

Sako

Pour mes soleils et mes lunes,

Je ferai du futur une épure simple de lecture

Chasserai la peur et ses brumes

Pour que vos rêves restent ce refuge que le ciel murmure

Je paverai les rues d'élans de mon coeur pour que vos pas soient surs,

Parce que chaque jour se fait rude par nature.

Sako

J’rentre des deux pieds dans la tornade de mes nerfs,

Entre la plume et la pierre ma prose loge, esseulé j’ne sais quoi faire,

J'épelle votre nom entre 1000 qui m’viennent aux oreilles,

Egrène le temps plus précieux qu’une pierre rare, lumière rare,

Génère une rare paire, j’parle du cerveau du pieu,

et d’ses deux hémisphères

A l’ombre de sycomores !

On philosophera sur la genèse et ses mystères

Comme un jeune faon pris par un aigle entre le bec et les serres

L’entrave et le fer, j’verrai vos chaînes et j’viendrai pour les défaire

J’lèguerai au fond d’une armoire un recueil métaphorique

Comme un adoubement, célébrant une nouvelle génération poétique

Un hiver un d’ces mois rude, ou l’blizzard, glace les rivières

Mon sac sera remplir de dattes et d’vent du désert

D’un rayon d’pulsar, d’une galaxie qui décline sous l’poids des âges

S'écroule sur elle même, j’conterai cette histoire pour qu’elle n’aime

Longtemps reclus, dans l' fort discipline ascétique sévère

Difficile comme discerner, la démarcation entre le ciel bleuet la mer

Impact frontal et pontage, d’ou contact polaire

Nos yeux s’croisent, comme les hauts jets d’matière

au dessus des taches solaires

Cette strophe, bien plus qu’une lettre vulgaire

Révèle une différence majeure,

comme celle existant entre le sable et le verre

Levons nos coeurs à la gloire de lampes dans le jardin secret des pères

Ou chaque seconde, passée, voit une pensée adressée à ses perles.

C’est une pensée adressée à mes perles.

Refrain (x2)

Voor mijn zonnen en manen zal ik nemen, alle zonnen en duinen

Alle paleizen, de tuinen, het goud?

Gezien in mijn slaap en mijn veren

Ik zal aan de wolken de regen van sterren geven die op aarde viel

Vanuit het hemelgewelf, ik samenvatting moeder stof zittend

op de aardkorst

Bewolkte blik;

omdat mijn dromen naar de ether gaan

Fantastisch uitzicht;

ademt nieuwe lucht,

puur in het hart van mijn bladeren en mijn wormen

Zolder open naar een stad van licht, de horizon is verloren op

Torens en koepels vredig toevluchtsoord voor vrouwen en mannen

Voor jou zal ik een zuivere bron dragen, ontspringend uit een rots

Dat de avonturier nooit aanraakte, noch de oudste voor zijn zussen en zijn broers

Ruiter, trots, drager van liefde diep in de Cypher

Al mijn gebeden, dien God, verlies verdomme Lucifer

In de zijde van Samarkand zal ik mijn lieve gedachten voor je wikkelen

En je moeder zou al mijn wonden helen in het hart van mijn ziel en mijn vlees

Zie het universum niet als een grens tussen donker en licht

De sabel en het licht, categorieën, klassen zoals de notaris en de klerk

Ik zal boven jullie hoofden een schild van koper en ijzer plaatsen

Waar God onze eeuwige eenheid zal bezegelen als donder en bliksem

Ik leg mijn leven aan je voeten Ik heb er maar één ze is dierbaar.

Koor (x2)

Sako

Voor mijn zonnen en mijn manen,

Ik zal van de toekomst een gemakkelijk leesbare blauwdruk maken

Verjaag de angst en zijn nevels

Zodat je dromen dat toevluchtsoord blijven dat de lucht fluistert

Ik zal de straten plaveien met de eland van mijn hart, zodat je stappen zeker zullen zijn,

Want elke dag is van nature ruw.

Sako

Ik ga met beide voeten in de tornado van mijn zenuwen,

Tussen de pen en de steen herbergt mijn proza, eenzaam weet ik niet wat ik moet doen,

Ik spel je naam tussen de 1000 die in mijn oren komen,

Krastijd kostbaarder dan een zeldzame steen, zeldzaam licht,

Genereer een zeldzaam paar, ik heb het over de hersens van de stapel,

en zijn twee hemisferen

In de schaduw van platanen!

We zullen filosoferen over het ontstaan ​​en zijn mysteries

Als een jong reekalf gevangen tussen snavel en klauwen door een adelaar

De boeien en het ijzer, ik zal je kettingen zien en ik zal ze komen losmaken

Ik zal onder in een kast een metaforische verzameling nalaten

Als een nasynchronisatie, een viering van een nieuwe poëtische generatie

Een winter, een van die barre maanden, waarin de sneeuwstorm de rivieren bevriest

Mijn tas zal gevuld zijn met dadels en woestijnwind

Van een pulsarstraal, van een melkwegstelsel dat afneemt onder het gewicht van de eeuwen

Valt op zichzelf in, ik zal dit verhaal vertellen zodat het niet bevalt

Lange kluizenaar, in sterke ascetische discipline

Moeilijk te onderscheiden, de grens tussen blauwe lucht en zee

Frontale botsing en overbrugging, resulterend in polair contact

Onze ogen ontmoeten elkaar, zoals de hoge stralen van materie

boven de zonnevlekken

Deze strofe, veel meer dan een vulgaire brief

onthult een groot verschil,

zoals die tussen zand en glas

Hef onze harten op tot glorie van lampen in de geheime tuin van de vaders

Of ziet elke seconde, die voorbijgaat, een gedachte gericht aan zijn parels.

Dit is een gedachte gericht aan mijn parels.

Koor (x2)