Mes Soleils Et Mes Lunes (Acoustique) (Featuring Sako) (Chiens De Paille) - Akhenaton, Sako, Bruno Coulais

Pour mes soleils et mes lunes

J’emporterai tous les soleils et les dunes

Tous les palais, les jardins, l’or

Vus dans mes sommeils et mes plumes

J’rendrai aux nues la pluie d'étoiles qu’est tombée sur terre

De la voûte céleste, moi, sommaire poussière assise sur la croûte terrestre

Regard nébuleux, car mes songes portent aux éthers

Point d’vue fabuleux, insuffle l’air neuf, pur au cœur d’mes feuilles et mes

vers

Mansarde ouverte sur une cité d’lumière, l’horizon s’perd sur

Des tours et des dômes: paisible havre de paix pour des femmes et des hommes

Pour vous j’porterai une source pure, jaillie d’un rocher

Qu’jamais l’aventurier n’a touchée, ni l’aîné pour ses sœurs et ses frères

Cavalier fier, porteur d’amour au fond du Cypher

Chacune de mes prières sert Dieu, perd maudit Lucifer

Dans la soie d’Samarcande, j’envelopperai mes douces pensées pour vous

Et votre mère, panserai toutes mes blessures au cœur d’mon âme et ma chair

N’voyez pas l’univers, comme une frontière entre l’sombre et le clair

Le sabre et le clair, catégories, des classes comme le notaire et le clerc

J’poserai au dessus d’vos têtes un bouclier fait d’cuivre et de fer

Où Dieu scellera notre union éternelle comme le tonnerre et l'éclair

J’dépose ma vie à vos pieds, j’n’en ai qu’une, elle est chère

Pour mes soleils et mes lunes

Je ferai du futur une épure simple de lecture

Chasserai la peur et ses brumes

Pour que vos rêves restent ce refuge, que le ciel murmure

Je paverai les rues d'élans de mon cœur pour que vos pas soient sûrs

Parce que chaque jour se fait rude par nature

J’rentre les deux pieds dans la tornade de mes nerfs

Entre la plume et la pierre ma prose loge, esseulé j’ne sais quoi faire

J'épelle votre nom entre mille qui m’viennent aux oreilles

Égrène le temps plus précieux qu’une pierre rare, lumière rare

Génère une rare paire.

J’parle du cerveau du pieu, et d’ses deux hémisphères

À l’ombre de sycomores, on philosophera sur la genèse et ses mystères

Comme un jeune faon pris par un aigle entre le bec et les serres

L’entrave et le fer, j’verrai vos chaînes et j’viendrai pour les défaire

J’léguerai au fond d’une armoire un recueil métaphorique

Comme un adoubement, célébrant une nouvelle génération poétique

Un hiver, un d’ces mois rudes, où l’blizzard glace les rivières

Mon sac sera remplir de dattes et d’vent du désert

D’un rayon de pulsar, d’une galaxie qui décline sous l’poids des âges

S'écroule sur elle-même, j’conterai cette histoire pour qu’elle m’aime

Longtemps reclus dans l’fort, discipline ascétique sévère

Difficile comme discerner la démarcation entre le ciel bleu et la mer

Impact frontal et pontage, d’où contact polaire

Nos yeux s’croisent, comme les hauts jets d’matière au-dessus des taches

solaires

Cette strophe, bien plus qu’une lettre vulgaire

Révèle une différence majeure, comme celle existant entre le sable et le verre

Levons nos cœurs à la gloire de lampes dans le jardin secret des pères

Où chaque seconde passée voit une pensée adressée à ses perles

C’est une pensée adressée à mes perles

Pour mes soleils et mes lunes

Je ferai du futur une épure simple de lecture

Chasserai la peur et ses brumes

Pour que vos rêves restent ce refuge, que le ciel murmure

Je paverai les rues d'élans de mon cœur pour que vos pas soient sûrs

Parce que chaque jour se fait rude par nature

Voor mijn zonnen en mijn manen

Ik zal alle zonnen en de duinen wegnemen

Alle paleizen, tuinen, goud

Gezien in mijn slaap en mijn veren

Ik zal aan de wolken de regen van sterren geven die op aarde viel

Van het hemelgewelf, ik, schetsmatig stof dat op de aardkorst zit

Vage blik, want mijn dromen gaan naar de ethers

Fantastisch standpunt, adem nieuwe, zuivere lucht in het hart van mijn bladeren en mijn

in de richting van

Zolder open naar een stad van licht, de horizon is verloren op

Van torens en koepels: vreedzaam toevluchtsoord voor vrouwen en mannen

Voor jou draag ik een zuivere lente, ontspringend uit een rots

Dat de avonturier nooit aanraakte, noch de oudste voor zijn zussen en zijn broers

Trotse ruiter, drager van liefde diep in de code

Al mijn gebeden dienen God, verlies verdomme Lucifer

In de zijde van Samarkand zal ik mijn lieve gedachten voor je wikkelen

En je moeder, zal al mijn wonden genezen in het hart van mijn ziel en mijn vlees

Zie het universum niet als een grens tussen donker en licht

De sabel en het licht, categorieën, klassen zoals de notaris en de klerk

Ik zal boven jullie hoofden een schild van koper en ijzer plaatsen

Waar God onze eeuwige eenheid zal bezegelen als donder en bliksem

Ik leg mijn leven aan je voeten, ik heb er maar één, het is duur

Voor mijn zonnen en mijn manen

Ik zal van de toekomst een gemakkelijk leesbare blauwdruk maken

Verjaag de angst en zijn nevels

Voor je dromen om die toevluchtsoord te blijven, die de lucht fluistert

Ik zal de straten plaveien met de eland van mijn hart, zodat je stappen zeker zijn

Omdat elke dag van nature ruw is

Ik zette beide voeten in de tornado van mijn zenuwen

Tussen de pen en de steen herbergt mijn proza, eenzaam weet ik niet wat ik moet doen

Ik spel je naam tussen de duizend die in mijn oren komen

Krastijd kostbaarder dan een zeldzame steen, zeldzaam licht

Genereert een zeldzaam paar.

Ik heb het over het brein van de stapel, en zijn twee hemisferen

In de schaduw van platanen filosoferen we over ontstaan ​​en zijn mysteries

Als een jong reekalf gevangen tussen snavel en klauwen door een adelaar

De boeien en het ijzer, ik zal je kettingen zien en ik zal ze komen losmaken

Ik zal onder in een kast een metaforische verzameling nalaten

Als een nasynchronisatie, een viering van een nieuwe poëtische generatie

Een winter, een van die barre maanden, waarin de sneeuwstorm de rivieren bevriest

Mijn tas zal gevuld zijn met dadels en woestijnwind

Van een pulsarstraal, van een melkwegstelsel dat afneemt onder het gewicht van de eeuwen

Valt vanzelf in elkaar, ik zal dit verhaal vertellen zodat het van mij houdt

Lange kluizenaar in het fort, strenge ascetische discipline

Moeilijk als het onderscheiden van de lijn tussen de blauwe lucht en de zee

Frontale botsing en overbrugging, dus polair contact

Onze ogen ontmoeten elkaar, zoals de hoge stralen van materie boven de vlekken

zonne-

Deze strofe, veel meer dan een vulgaire brief

Onthult een groot verschil, zoals dat tussen zand en glas

Hef onze harten op tot glorie van lampen in de geheime tuin van de vaders

Waar elke seconde voorbijgaat ziet een gedachte gericht aan zijn parels

Het is een gedachte gericht aan mijn parels

Voor mijn zonnen en mijn manen

Ik zal van de toekomst een gemakkelijk leesbare blauwdruk maken

Verjaag de angst en zijn nevels

Voor je dromen om die toevluchtsoord te blijven, die de lucht fluistert

Ik zal de straten plaveien met de eland van mijn hart, zodat je stappen zeker zijn

Omdat elke dag van nature ruw is