Near dark - Agathodaimon

This is a world blessed by the victims

Of carnal tragedy

The humans ritual of love and adoration

Dense-woven history

Sentiments decide existance, the artwork that I’ve bled

Bizarre she defined her presence

With the lament of the undead

When her eyes have bathed in danger

And the moon had new design

In the cradle of our desire all the blood has turned to wine

But the love no longer remained than just a stir to survive

In this labyrinth of perfidity for my mistress to recover

I’ll forever strive…

Dem Sterbenden — die Hoffnung

Dem Propheten — Der Fluch

Der Liebe — die Dichtung, die dem Sterben entsprung…

The night is crystal clear — words are sent from pictures

Sounds that I can’t hear — as weakness wins my body

Selling cheap my soul — and its bleeding heart

Eclipsing the whole — planet, history and light…

Sometimes, when the sun hides in the back of the earth

When the hungry souls, to whom pain gave birth

Embalm their coldness with the blood’s warmth… then

I can clearly hear the calling of a lonely and distant star

In the shade of the abhorrent

Yet in the still of the nights — In the still of the moment

When the moment dies

There she gently approaches

With the new meaning of life…

In a haze of hazard, in the withering chill

Baleful’s the passion, when hearts stand still

A flood of sentiments entwined

Rattle thru my falling soul

I slumber against the spirit of time

Like a stranger in a foreign world!

In a park, along the alleys, stained with blood and tears

In the hour, when dusk disperses

Its colors on the white statues

Then I’ll wander as a phantom of the posthumous regrets

And my fiery lips I’ll freeze

With the kiss of these unrivalled statues

«Si-n asta noapte sfirsese printr-un sarut

Poeme — agonizate de-un infinit si-un inceput»

«The all-engulfing dawn of habitude shows his claws again-

Do you still remember our oath?

— Til light do us part!?»

Come forth, Feline

Mere moment of melancholy

Drink deep of my desire

The quenchless fire

That unites our tameless embers…

Come forth, Feline

Tortured by our final duet

Let thy pale fingers slide on the petals of the flowers

That thee stained with mortal, coagulated blood…

On the walls, midnight closes even the stoical eyes

Of the unsleeping portraits

And the white-eye of a lonely candle falls asleep

Into its own startling solitude…

Silent heart desires

The balm that drives away the human waste

Oh come, infidel duchess

Shrouds of frost fall furiously down… of thee I taste again

Deciphering eternity of its ruined scripts

Of the tenebrious river I pleasantly sip

Upon lifeless leaves autumn has banished

Arises my lovelorn aura’s odyssey

«Un ornic cu rostiri funebre, suna amiaza-ndirjit

Iar ceru-mprastia tenebre, peste parcul amortit»

…Returned into that park as a whole

Under the questioning eyes of stars and heavens

Dreaming away on the lost love I’ve recovered

Death suddenly rises

Annoyed that he couldn’t save me He turns pale from envy

The seasons vanish and so does this story

As the same poets hand raises the pen

He pictured this spectacle with…

The actors fade on the dreary alleys of that elder park

Only two nightshades remaining —

Celebrating the sunset of ages while their sullen laughter

Lustfully haunts the mortal seeds of ruin…

Nights were crystal clear — words were sent from pictures

The colors have seared — these pages, whereas

The darkest hour revealed — the mysterious hand

Which dutifully sealed

This episode’s arcane End.

Dit is een wereld gezegend door de slachtoffers

Van vleselijke tragedie

Het menselijke ritueel van liefde en aanbidding

Dicht geweven geschiedenis

Gevoelens bepalen het bestaan, het kunstwerk dat ik heb laten bloeden

Bizar dat ze haar aanwezigheid definieerde

Met de klaagzang van de ondoden

Wanneer haar ogen baden in gevaar

En de maan had een nieuw ontwerp

In de wieg van ons verlangen is al het bloed veranderd in wijn

Maar de liefde bleef niet langer dan een opschudding om te overleven

In dit labyrint van perfiditeit voor mijn meesteres om te herstellen

Ik zal voor altijd streven...

Dem Sterbenden — die Hoffnung

Dem Propheten — Der Fluch

Der Liebe — die Dichtung, die dem Sterben entsprung…

De nacht is kristalhelder: woorden komen uit foto's

Geluiden die ik niet kan horen, omdat zwakte mijn lichaam wint

Goedkoop verkopen mijn ziel - en zijn bloedende hart

Het geheel verduisteren — planeet, geschiedenis en licht...

Soms, als de zon zich achter in de aarde verschuilt

Toen de hongerige zielen, van wie de pijn beviel,

Balsem hun kou met de warmte van het bloed... dan

Ik hoor duidelijk de roep van een eenzame en verre ster

In de schaduw van de weerzinwekkende

Maar in de stilte van de nachten — In de stilte van het moment

Wanneer het moment sterft

Daar nadert ze zachtjes

Met de nieuwe zin van het leven...

In een waas van gevaar, in de vernietigende kou

Baleful is de passie, wanneer harten stil staan

Een stroom van gevoelens verstrengeld

Ratel door mijn vallende ziel

Ik sluimer tegen de tijdgeest in

Als een vreemdeling in een vreemde wereld!

In een park, langs de steegjes, bevlekt met bloed en tranen

In het uur, wanneer de schemering verdwijnt

De kleuren op de witte beelden

Dan zal ik ronddwalen als een spook van de postume spijt

En mijn vurige lippen zal ik bevriezen

Met de kus van deze ongeëvenaarde beelden

«Si-n asta noapte sfirsese printr-un sarut

Poeme — agonize de-un infinit si-un inceput»

«De allesomvattende dageraad van de gewoonte laat zijn klauwen weer zien-

Herinner je je onze eed nog?

— Tot het licht ons scheidt!?»

Kom tevoorschijn, Feline

Slechts een moment van melancholie

Drink diep van mijn verlangen

Het dovende vuur

Dat verenigt onze tammeloze sintels...

Kom tevoorschijn, Feline

Gemarteld door ons laatste duet

Laat uw bleke vingers over de bloembladen van de bloemen glijden

Dat u bevlekt bent met sterfelijk, gestold bloed...

Op de muren sluit middernacht zelfs de stoïcijnse ogen

Van de slapende portretten

En het witte oog van een eenzame kaars valt in slaap

In zijn eigen verrassende eenzaamheid...

Stille hartenwensen

De balsem die het menselijk afval verdrijft

Oh kom, ongelovige hertogin

Lijkwaden van rijp vallen woedend naar beneden... van jou proef ik weer

De eeuwigheid van zijn geruïneerde scripts ontcijferen

Van de ijle rivier nip ik lekker van

Op levenloze bladeren is de herfst verdreven

Ontstaat de odyssee van mijn verliefde aura

«Un ornic cu rostiri funebre, suna amiaza-ndirjit

Iar ceru-mprastia tenebre, peste parcul amortit»

...Teruggekeerd in dat park als geheel

Onder de vragende ogen van sterren en hemelen

Wegdromen bij de verloren liefde die ik heb teruggevonden

De dood komt plotseling op

Geërgerd dat hij me niet kon redden Hij wordt bleek van jaloezie

De seizoenen verdwijnen en dit verhaal ook

Terwijl dezelfde dichter de pen opsteekt

Hij beeldde dit spektakel af met...

De acteurs vervagen in de sombere steegjes van dat oudere park

Nog maar twee nachtschades over —

De zonsondergang van eeuwen vieren terwijl ze nors lachen

Spookt wellustig de sterfelijke zaden van de ondergang...

De nachten waren glashelder - woorden werden verzonden vanaf foto's

De kleuren zijn verschroeid — deze pagina's, terwijl

Het donkerste uur onthuld - de mysterieuze hand

Welke plichtsgetrouw verzegeld

Het mysterieuze einde van deze aflevering.