Sfintit cu roua suferintii - Agathodaimon

Cînd lumea se preschimbă-ntr-o umedă-nchisoare

În care-n van speranța, biet liliac se zbate

Lovindu-se de ziduri, cu-aripi șovăutoare

Și dînd mereu cu capu'-n tavanele surpate

Deodată, mînioase, prind clopote să sară

Și catre cer urlă-ngrozitoare

Lungi și nesfîrșite convoaie mortuare

Încet și fără muzici prin suflet trec mereu…

M-ați sfințit cu roua suferinții

Și mi-ați pus venin în sînge

Iar speranța-nvinsă plînge

Ca sufletul meu

Și mută-i gura-dulce a altor vremi

Cînd timpul crește-n urma mea

Iar eu mă-ntunec!

E-o oră grea și mare

Aripile-mi negre în ceruri se-ntind

Astfel lumea amuțește la-ntunecări solare

Astfel marea amuțește vulcane cînd s-aprind…

Cînd prin a vieții visuri oștiri de nori apar

A morții umbră slabă cu coasă și topor

Tăceți cum tac în spaimă, creștinii din popor

Cînd evul asfințește și dumnezeii mor!

Se mistuie-n moarte și durere

Văpaia care-n mine a strălucit

Ciudată întristare ce crește ca și marea

Pe-un țărm stîncos, pustiu…

Peste flăcări, peste fumuri, pe cadavre descărnate

Pe cîmpii deșerte, pe altare profanate

Vino, s-așezi pe ele tronul tău de oseminte

Înalță-te în culmea fumegîndelor morminte!

Căci eu nu mă las înrobit de tine, creștinule!

Wanneer de wereld verandert in een vochtige gevangenis

In welke ijdele hoop worstelt de arme vleermuis

Met fladderende vleugels tegen de muren slaan

En altijd knikken naar de ingestorte plafonds

Plots luiden ze boos de klokken

En naar de hemel schreeuwt het verschrikkelijk

Lange en eindeloze mortuariumkonvooien

Langzaam en zonder muziek ga ik altijd door de ziel...

U hebt mij geheiligd met de dauw van het lijden

En je stopte gif in mijn bloed

En verslagen hoop kreten

Zoals mijn ziel

En beweeg de zoete mond van andere tijden

Als de tijd achter me groeit

En ik word donker!

Het is een moeilijk en groot uur

Mijn zwarte vleugels strekken zich uit in de lucht

Zo wordt de wereld tot zwijgen gebracht in het donker

Zo brengt de zee vulkanen tot zwijgen wanneer ze ontbranden...

Wanneer door de dromen dromen legers van wolken verschijnen

De vage schaduw van de dood met zeis en bijl

Zwijg als christenen zwijgen van angst

Wanneer de leeftijd verstrijkt en de goden sterven!

Het brandt dood en pijn

De vlam die in mij scheen

Vreemd verdriet dat groeit als de zee

Op een rotsachtige, verlaten kust...

Over vlammen, over rook, over uitgemergelde lijken

Op verlaten vlaktes, op ontheiligde altaren

Kom, zit op uw troon van beenderen

Klim naar de top van de rokende graven!

Want ik laat mij niet tot slaaf maken door jou, christen!