Limbs of a stare - Agathodaimon

A garden of seeds lost, ashen spirits embrace me in pain

Like scars that shed the plague of flames, my thirst awakes

Aceless to my feelings, inimicial to my pulse, like disease

Sand in my eyes, I am hiding from pleasure, yearning for breeze

Draw my bare tears from this melody now that I can’t flee

Take refuge in me or vanish, my beauty, bring or tear the silk

To weave the drops of passion or strike the winds of misfortune

Mourning I stand, my senses in abyss, under skies of torture

Devour my womb, these obscure roots

Release my dying touch, unchain me from my doom

I an crawling to feel desire

To shape your truth and fire

Crawling towards you, with the limbs of a stare

To dream a leaf without it’s tree, to follow it’s silence

I hear no sense, but a scream of lips and sighs in vastness

A thirteenth shadow in my nightmare you become

And it’s you in every rain, in every ballet and sun

Within my nest I bleed the coming of eves, hollow heart

Slave to this blessed state which sends my dreams afar

Bear witness to my memories of flesh that will never rise

The dice of desperation reveals a black rose lays on my mind

Devour my womb, these obscure roots

Release my dying touch, unchain me from my doom

I am prowling to feel desire

To yield to bounds and pyres

Crawling towards you, with the limbs of a stare…

A thirteenth shadow in my nightmare you become

And it’s you in every rain, in every ballet and sun

Within my nest I bleed the coming of eves, hollow heart

Slave to this blessed state which sends my dreams afar

Een tuin van verloren zaden, asgrauwe geesten omhelzen me met pijn

Als littekens die de vlammenplaag doen ontwaken, ontwaakt mijn dorst

Ongelofelijk voor mijn gevoelens, schadelijk voor mijn hartslag, zoals ziekte

Zand in mijn ogen, ik verberg me voor plezier, verlangend naar een briesje

Trek mijn tranen van deze melodie nu ik niet kan vluchten

Zoek toevlucht tot mij of verdwijn, mijn schoonheid, breng of scheur de zijde

Om de druppels van passie te weven of de wind van ongeluk te verslaan

Rouwend sta ik, mijn zintuigen in de afgrond, onder de hemel van marteling

Verslind mijn baarmoeder, deze obscure wortels

Laat mijn stervende aanraking los, maak me los van mijn ondergang

Ik kruip om verlangen te voelen

Om je waarheid en vuur vorm te geven

Naar je toe kruipend, met de ledematen van een blik

Om een ​​blad te dromen zonder zijn boom, om zijn stilte te volgen

Ik hoor geen zin, maar een schreeuw van lippen en zuchten in weidsheid

Een dertiende schaduw in mijn nachtmerrie word je

En jij bent het in elke regen, in elk ballet en in elke zon

In mijn nest bloed ik de komst van Eva, hol hart

Slaaf van deze gezegende staat die mijn dromen ver weg stuurt

Getuig van mijn herinneringen aan vlees dat nooit zal verrijzen

De dobbelsteen van wanhoop onthult dat er een zwarte roos in mijn gedachten ligt

Verslind mijn baarmoeder, deze obscure wortels

Laat mijn stervende aanraking los, maak me los van mijn ondergang

Ik sluip naar verlangen om te voelen

Om toe te geven aan grenzen en brandstapels

Naar je toe kruipend, met de ledematen van een blik...

Een dertiende schaduw in mijn nachtmerrie word je

En jij bent het in elke regen, in elk ballet en in elke zon

In mijn nest bloed ik de komst van Eva, hol hart

Slaaf van deze gezegende staat die mijn dromen ver weg stuurt