Höllenfahrt Der Selbsterkenntnis - Agathodaimon

Wir haben den Augenblick, den lebenswichtigen Strahl

Der noch andauert, der, wenn er erlischt

Alles vergehen lässt…

Ein Schatten in tiefer Dunkelheit.

Die Sterne sind verloschen

Wie im Herbst die Blätter fallen

Für immer entschwunden

In der endlosen Ödnis herrscht keine Regung mehr

In der Nacht des Unwesens stürzt alles nieder

Alles schweigt, alles schweigt

Und die Maschine der Welt kehrt zurück —

Doch mit euch vergeht die Zukunft

Was einst war, wird nie mehr sein

Wir sind erneut Vergangenheit, ohne Herz, trist und kalt…

Wenn Schlaf, des Todes Bruder, würdig die Welt regiert

Mit geschlossenen Lidern und seinen stillen Träumen

Altert um mich die Zeit

Wie eine alte Tanne auf hohem Felsen

verdorre ich auf meinem Thron

Bald wird der mächtige Tod

Seinen schwarzen Mantel über mir ausbreiten…

Und seine Flügel meinen Hauch auf ewig tragen

Denn ich bin und werde immer Vergangenheit sein

Ohne Seele, trist und kalt…

Alles fällt, alles schweigt

Und alles ist mir fremd…

Hier…

We hebben het moment, de vitale straal

Dat duurt nog steeds als het verloopt

laat alles los...

Een schaduw in diepe duisternis.

De sterren zijn uitgegaan

Hoe de bladeren vallen in de herfst

Voor altijd verdwenen

In de eindeloze woestenij is er geen beweging meer

In de nacht van onheil valt alles naar beneden

Alles is stil, alles is stil

En de machine van de wereld keert terug-

Maar de toekomst gaat met je mee

Wat ooit was zal nooit meer zijn

We zijn weer voorbij, harteloos, somber en koud...

Wanneer de slaap, de broer van de dood, waardig de wereld regeert

Met gesloten oogleden en zijn stille dromen

De tijd wordt oud om mij heen

Als een oude spar op een hoge rots

ik verdor op mijn troon

Binnenkort de machtige dood

Spreid zijn zwarte mantel over mij uit...

En zijn vleugels dragen mijn adem voor altijd

Omdat ik in het verleden ben en altijd zal zijn

Zielloos, verdrietig en koud...

Alles valt, alles is stil

En alles is vreemd voor mij...

Hier…