Faded years - Agathodaimon

To not forget our loving, should I a sign implore?

I’d ask for you, but dearest, you are your own no more

Nor do I beg a flower from in your golden hair

Forgetfulness, beloved is but my single player

Oh what a sad sensation, when joy that soon did wane

Not swift with it to vanish, but ever here remain!

When through tits life to wander it has been writ, it seem

A dream made out of shadow, a shadow made of dream

No matter when I die, this or some later day

My wish is out of the mind of all to I pass away

And you forget the dream that our two hearts endears

When you loom back, beloved, upon the faded years

Let in the depths of shadow my memory be gone

As though we midst our loving each other had not known

A chant of lamentation within cold walls of chime

To beg for me in weeping the peace of endless time

As though those hours of wonder in fact we did not live

That I so deeply love you dear one can you forgive?

My face turned to the desert you left me all alone

And cold beneath my eyelids my eyes have turned to stone

And when at last death’s soil my body does reclaim

Then who will know me or know from whence I came?

Let in the depths of shadow my memory be gone

As though we midst our loving each other had not known

A chant of lamentation within cold walls of chime

To beg for me in weeping the peace of endless time

While then… should they my body into the gutter throw

Still that would be far better than what I suffer now

Afar of in distance a flock of crows arise

And darken all the heavens before my sightless eyes

Beyond the earth’s steep margin a hurricane does start

Flinging to the world my dust and to the wind my heart

Yet as in spring the blossom do you remain the while

With gentle eyes and humid and tender, childish smile

So much a child, yet seeming each day to younger grow

And of my fate know nothing as I too nothing know

My face turned to the desert you left me all alone

And cold beneath my eyelids my eyes have turned to stone

And when at last death’s soil my body does reclaim

Then who will know me or know from whence I came?

While then… should they my body into the gutter throw

Still that would be far better than what I suffer now

Moet ik een teken smeken om onze liefde niet te vergeten?

Ik zou naar je vragen, maar liefste, je bent niet meer van jezelf

Ik smeek ook niet om een ​​bloem in je gouden haar

Vergeetachtigheid, geliefde is maar mijn single player

Oh wat een droevige sensatie, toen de vreugde die al snel afnam

Niet snel mee om te verdwijnen, maar blijf hier altijd!

Wanneer door tieten leven om te dwalen het is geschreven, het lijkt erop dat

Een droom gemaakt van schaduw, een schaduw gemaakt van droom

Het maakt niet uit wanneer ik sterf, deze of een latere dag

Mijn wens is uit de geest van iedereen om te overlijden

En je vergeet de droom die onze twee harten dierbaar zijn

Wanneer je terugdoemt, geliefde, op de vervaagde jaren

Laat in de diepten van de schaduw mijn geheugen verdwijnen

Alsof we temidden van onze liefde voor elkaar het niet hadden geweten

Een gezang van klaagzang binnen de koude muren van het klokkenspel

Om voor mij te smeken in de vrede van eindeloze tijd

Alsof die uren van verwondering in feite niet hebben geleefd

Dat ik zo ontzettend veel van je hou lieverd, kun je me vergeven?

Mijn gezicht wendde zich tot de woestijn, je liet me helemaal alleen

En koud onder mijn oogleden zijn mijn ogen in steen veranderd

En wanneer eindelijk de aarde van de dood mijn lichaam terugwint

Wie zal mij dan kennen of weten waar ik vandaan kom?

Laat in de diepten van de schaduw mijn geheugen verdwijnen

Alsof we temidden van onze liefde voor elkaar het niet hadden geweten

Een gezang van klaagzang binnen de koude muren van het klokkenspel

Om voor mij te smeken in de vrede van eindeloze tijd

Terwijl dan... moeten ze mijn lichaam in de goot gooien?

Toch zou dat veel beter zijn dan wat ik nu lijd

In de verte rijst een zwerm kraaien op

En verduister alle hemelen voor mijn blinde ogen

Voorbij de steile rand van de aarde begint er een orkaan

Fling naar de wereld mijn stof en naar de wind mijn hart

Maar zoals in de lente de bloesem blijft, blijf je de tijd?

Met zachte ogen en vochtige en tedere, kinderlijke glimlach

Zo'n kind, maar het lijkt elke dag jonger te worden

En van mijn lot weet ik niets, zoals ik ook niets weet

Mijn gezicht wendde zich tot de woestijn, je liet me helemaal alleen

En koud onder mijn oogleden zijn mijn ogen in steen veranderd

En wanneer eindelijk de aarde van de dood mijn lichaam terugwint

Wie zal mij dan kennen of weten waar ik vandaan kom?

Terwijl dan... moeten ze mijn lichaam in de goot gooien?

Toch zou dat veel beter zijn dan wat ik nu lijd