Back Into the Shadows - Agathodaimon

In the night of my final sacrifice I sent my soul

Into the vast and fathomless unknown to find a word

A word, that indicates the beyond.

It came back later and spoke:

«I am myself heaven and hell!»

Sculptured in time as another chapter of life

Sharp are the thorns of the roses, which lay dank upon me For too long I knew that I had to arrive

Yet destination isn’t as linear as humanity

Touch the feeling — touch the soul

Touch the morning dew and see the glamour

In my stark eyes reflecting

The icon of a setting in a serene summer

So many flowers give away to mystery and loneliness

Their subtle perfume and their indifference

So much jewelry’s forgotten in the soil, in darkness

But who dares to tread the silent meadows

That lie beyond the mirror of one’s self?

Who dares to reach the phantoms of one’s heart?

To behold the murderer of life and art?

And what is death?

What gives birth?

What sells good or has no worth,

When everything you feel is cold?

Why am I?

Who’s this hand?

Whose decisions I can’t comprehend…

But isn’t history foretold?

There’s a tide… in the affairs of men

Which, taken of it’s flood, leads on to fortune

But all the voyage of their life

Is bound in shallows and miseries…

But if you desire to see the light…

As it truly is, clear and bright

You must move — back into the shadows

In de nacht van mijn laatste offer stuurde ik mijn ziel

In het uitgestrekte en peilloze onbekende om een ​​woord te vinden

Een woord dat het hiernamaals aangeeft.

Het kwam later terug en sprak:

«Ik ben zelf hemel en hel!»

Gebeeldhouwd in de tijd als een ander hoofdstuk van het leven

Scherp zijn de doornen van de rozen, die vochtig op me lagen. Te lang wist ik dat ik moest aankomen

Toch is de bestemming niet zo lineair als de mensheid

Raak het gevoel aan — raak de ziel aan

Raak de ochtenddauw aan en zie de glamour

In mijn grimmige ogen reflecterend

Het icoon van een setting in een serene zomer

Zoveel bloemen verraden mysterie en eenzaamheid

Hun subtiele parfum en hun onverschilligheid

Er zijn zoveel sieraden vergeten in de aarde, in het donker

Maar wie durft de stille weiden te betreden?

Die buiten de spiegel van jezelf liggen?

Wie durft de fantomen van zijn hart te bereiken?

Om de moordenaar van leven en kunst te aanschouwen?

En wat is de dood?

Wat geeft geboorte?

Wat goed verkoopt of niets waard is,

Als alles wat je voelt koud is?

Waarom ben ik?

Wie is deze hand?

Wiens beslissingen ik niet kan begrijpen...

Maar is de geschiedenis niet voorspeld?

Er is een vloed ... in de zaken van mannen

Welke, genomen van zijn vloed, leidt tot geluk

Maar de hele reis van hun leven

Is gebonden in ondiepten en ellende...

Maar als je het licht wilt zien...

Zoals het echt is, duidelijk en helder

Je moet bewegen — terug in de schaduw