Зима - Адвайта

Моё последнее тебе письмо.

Больше не будет СМС, звонков.

Так символично, что пишу зимой.

Так неприятно, что под Новый Год.

Дети ловили снежинки, подставляя руки.

А я, словно в кино — бегу за твоей попуткой.

И в голове тысячи мыслей, неужели правда?

Это финал, блин, если бы видела мама.

А ты могла бы завтра просто задвинуть пары.

Совместный завтрак, прогулка по парку.

Но ты веришь в судьбу, она распорядилась так,

Что у меня пожар внутри, у тебя — пустота.

Теперь мы так далеки друг от друга,

Что нас не сблизят LTE и даже Wi-Fi.

Я обещал, что подмигну в качестве супруга,

Но видимо соврал, раз говорю «Прощай».

Припев:

Запала в сердце.

Холодная зима

И километры сводят с ума.

Зачем вся эта искренность в словах.

Ответь мне, мама, — что я сделал не так?

Твои глаза меня режут, как нож.

Твоё оружие — это шипы.

Я не знаю, кто в силах помочь.

Поэтому встану пораньше, чтобы уйти.

Легче, когда один, точнее без тебя.

Без твоих подруг и их слащавых приятелей.

Правда бесит сценарий о любви,

Как в твоих любимых песнях,

Где я — больной, а ты — болезнь.

Где блекнет мир, но не ты.

Где твоя рука — это последняя тонкая нить.

Я отпущу её, чтобы даже при желании

Не смог прийти, и в груди моей стало

Хоть как-то спокойнее.

Брось, не нужно звонить и писать.

Пусть будут тучи, грустный город и тоской окружила зима.

Это пройдёт, скоро, найдешь обьятья.

Всё — хватит, будь сильной, ищи повнимательней.

Припев:

Запала в сердце.

Холодная зима

И километры сводят с ума.

Зачем вся эта искренность в словах.

Ответь мне, мама, — что я сделал не так?

А я, уже почти забыл, как звучит твой голос,

Хоть он и помечен в записной особым рингтоном.

Всё как обычно — где тонко, там и раскололось.

И мы оттолкнулись друг от друга словно электроны.

А помнишь, раньше, за десять секунд до того,

Как ты напишешь или позвонишь — я уже знал об этом.

В итоге, получилось так, что это — потолок!

И мы с тобой, разбросаны по разным закуткам Планеты.

Ну, как ты там, теперь?

Я не знаю ничего

О том, как ты живешь;

и о том, что с тобою связанно.

Моя зима отсчитывает лишний год.

Я вспоминаю всё, что было;

а было ли у нас оно?

Припев:

Запала в сердце.

Холодная зима

И километры сводят с ума.

Зачем вся эта искренность в словах.

Ответь мне, мама, — что я сделал не так?

Запала в сердце.

Холодная зима

И километры сводят с ума.

Зачем вся эта искренность в словах.

Ответь мне, мама, — что я сделал не так?

Mijn laatste brief aan jou.

Er zullen geen sms'jes meer zijn, bellen.

Het is zo symbolisch dat ik in de winter schrijf.

Zo onaangenaam dat op oudejaarsavond.

Kinderen vingen sneeuwvlokken door hun handen uit te steken.

En ik, zoals in een film, ren achter je rit aan.

En er zijn duizenden gedachten in mijn hoofd, is het echt?

Dit is de finale, verdomme, als mijn moeder het zag.

En je zou morgen de paren kunnen pushen.

Gezamenlijk ontbijt, wandeling in het park.

Maar je gelooft in het lot, dat heeft ze zo bevolen

Dat ik een vuur van binnen heb, jij hebt een leegte.

Nu zijn we zo ver uit elkaar

Dat we niet bij elkaar worden gebracht door LTE en zelfs Wi-Fi.

Ik beloofde dat ik zou knipogen als een echtgenoot,

Maar blijkbaar heb ik gelogen, aangezien ik "tot ziens" zeg.

Refrein:

Verzonken in het hart.

Koude winter

En de kilometers zijn te gek.

Waarom al deze oprechtheid in woorden.

Geef antwoord, mam, wat heb ik verkeerd gedaan?

Je ogen snijden me als een mes.

Je wapens zijn spikes.

Ik weet niet wie kan helpen.

Dus ik sta vroeg op om te vertrekken.

Het is makkelijker als je er één bent, of liever zonder jou.

Zonder je vriendinnen en hun lieve vriendjes.

De waarheid maakt het script over liefde woedend,

Zoals in je favoriete nummers

Waar ik ziek ben en jij de ziekte.

Waar de wereld vervaagt, maar jij niet.

Waar is je hand - dit is de laatste dunne draad.

Ik zal haar laten gaan zodat zelfs als ik dat zou willen

Ik kon niet komen, en in mijn borst werd het

Iets rustiger.

Kom op, je hoeft niet te bellen en te schrijven.

Laat er wolken zijn, een droevige stad en verlangen omringd door de winter.

Dit gaat voorbij, binnenkort zul je een omhelzing vinden.

Dat is genoeg, wees sterk, kijk beter.

Refrein:

Verzonken in het hart.

Koude winter

En de kilometers zijn te gek.

Waarom al deze oprechtheid in woorden.

Geef antwoord, mam, wat heb ik verkeerd gedaan?

En ik was bijna vergeten hoe je stem klinkt,

Ook al is het in het notitieboekje gemarkeerd met een speciale beltoon.

Alles is zoals gewoonlijk - waar het dun is, splitst het daar.

En we duwden elkaar af als elektronen.

Weet je nog, vroeger, tien seconden eerder,

Hoe je schrijft of belt - ik wist het al.

Hierdoor bleek dit het plafond te zijn!

En jij en ik zijn verspreid over verschillende hoeken en gaten van de planeet.

Nou, hoe gaat het nu met je?

Ik weet niets

Over hoe je leeft;

en over wat met jou te maken heeft.

Mijn winter telt een extra jaar af.

Ik herinner me alles wat was;

hebben we het gehad?

Refrein:

Verzonken in het hart.

Koude winter

En de kilometers zijn te gek.

Waarom al deze oprechtheid in woorden.

Geef antwoord, mam, wat heb ik verkeerd gedaan?

Verzonken in het hart.

Koude winter

En de kilometers zijn te gek.

Waarom al deze oprechtheid in woorden.

Geef antwoord, mam, wat heb ik verkeerd gedaan?