Дотла - Адвайта, Lotos

Шпили высоток, как иглы — пронзали небо.

Искали свет руками тощими, света там не было.

Медали деда заржавели, о них забыли,

А черно-белые снимки снова покрылись пылью.

С утра в метро люди — зомби, том Мураками,

Не диктор ли с умным лицом сделал их дураками?

Взгляд бездушный и холодный, почти что робот, —

Он заменил сердце в груди на тысячу моторов.

Мы ищем методики, чтобы душа не простыла.

Прости мир, но я — не вижу смысла в стрельбе холостыми.

И если есть чувство, что греют — пусть не остынет.

А если добра нет внутри, ты — как узник пустыни.

Мы не заметили сами, как стали детьми сети.

Променяв своё «Я» — на E-mail и ID.

Упустили из виду или просто забыли

Тот момент, брат, когда нам всем обрезали крылья.

Припев:

Минуты дотла пусть горят, пепел по ветру.

Зачем мы здесь — еще не поняли, среди обрывков бумаг.

Зима.

И не выбраться нам, никак.

Минуты дотла пусть горят, пепел по ветру.

Зачем мы здесь — еще не поняли, среди обрывков бумаг.

Зима.

Но, мы — справимся, наверняка!

Летим, как змей в небе, но медленно вниз.

Серые будни давят нас, чтоб в выходные был отрыв без границ.

Чтобы мир не завис, пока пилим кусочек Рая.

Боимся падать, ведь и так уже ходим по краю.

Мой город правил — не знает.

Даже окутавшись в пламя,

Боль плавно перейдет из горьких слёз в память.

И останется лишь осадок на дне,

И то, который не скоро, но все же пройдет.

Давай быстрей, ведь здесь все куда-то хотят успеть, —

Обнять близких, залечь в теплую постель,

Упасть в тень и убиться глазами в экран.

Вы видите лица, что плачут?

Я — да!

Я там, где пропадают беспощадно года.

Таймер не в силах отдать, что ты только что потерял.

Если есть выход — то рядом, если не веришь — стреляй.

Но светом солнце тебе улыбнется навряд ли…

Припев:

Минуты дотла пусть горят, пепел по ветру.

Зачем мы здесь — еще не поняли, среди обрывков бумаг.

Зима.

И не выбраться нам, никак.

Минуты дотла пусть горят, пепел по ветру.

Зачем мы здесь — еще не поняли, среди обрывков бумаг.

Зима.

Но, мы — справимся, наверняка!

Над моим городом все так же нависают облака.

Пускай мы не воевали, не спасались от блокад,

Но, если этот снег не растает, мы — наверняка растаем сами,

Но, это — впрочем, а пока…

Горит пламенем белым свет, пламя не верит всем!

И если быть кем-то выходит здесь, то стоит повисеть еще немного…

Долой огрызки ишачих чувств!

Нет Бога!

Нам нужно выше, еще чуть-чуть по нотам.

И в этом мире сером — ждать нонсенс, кого-то…

Город реклам, греха, либо анонсов работы.

Мы выставляем на показ только куски избитых фраз!

Ты хочешь мира?

Так, — на!

Вот он!

Минута, и мы парим над самими собой,

Ломая крыльями баррикады повседневных забот.

Что тут?

Видимо то, что люди прячут дома за шторой…

Припев:

Минуты дотла пусть горят, пепел по ветру.

Зачем мы здесь — еще не поняли, среди обрывков бумаг.

Зима.

И не выбраться нам, никак.

Минуты дотла пусть горят, пепел по ветру.

Зачем мы здесь — еще не поняли, среди обрывков бумаг.

Зима.

Но, мы — справимся, наверняка!

Hoge torenspitsen doorboorden de lucht als naalden.

Ze zochten met hun magere handen naar licht, daar was geen licht.

Grootvaders medailles verroest, ze waren vergeten,

En de zwart-witfoto's zaten weer onder het stof.

's Morgens in de metro zijn de mensen zombies, Tom Murakami,

Heeft een omroeper met een slim gezicht ze niet voor gek gezet?

De blik is zielloos en koud, bijna als een robot, -

Hij verving het hart in zijn borst door duizend motoren.

We zoeken naar methoden zodat de ziel niet verkouden wordt.

Vergeef de wereld, maar ik zie het nut niet in van losse flodders.

En als er een gevoel is dat ze aan het opwarmen zijn, laat het dan niet afkoelen.

En als er van binnen niets goeds is, ben je als een gevangene van de woestijn.

We hebben zelf niet in de gaten hoe we kinderen van het netwerk zijn geworden.

Ik heb mijn "I" veranderd - voor E-mail en ID.

In het zicht verloren of gewoon vergeten

Dat moment, broeder, toen we allemaal onze vleugels hadden geknipt.

Refrein:

Laat de minuten tot de grond afbranden, as in de wind.

Waarom zijn we hier - we begrijpen het nog steeds niet, tussen stukjes papier.

Winter.

En we kunnen er niet uit, op geen enkele manier.

Laat de minuten tot de grond afbranden, as in de wind.

Waarom zijn we hier - we begrijpen het nog steeds niet, tussen stukjes papier.

Winter.

Maar het gaat ons zeker lukken!

We vliegen als een vlieger in de lucht, maar dan langzaam naar beneden.

Het grijze leven van alledag verplettert ons, zodat er in het weekend een grenzeloze kloof is.

Zodat de wereld niet bevriest terwijl wij een stukje paradijs aan het zagen zijn.

We zijn bang om te vallen, want we lopen al langs de rand.

Mijn stad kent de regels niet.

Zelfs gehuld in vlammen

De pijn zal soepel overgaan van bittere tranen in het geheugen.

En alleen sediment zal op de bodem blijven,

En degene die niet snel zal gaan, maar toch voorbij zal gaan.

Laten we opschieten, want hier wil iedereen ergens op tijd zijn, -

Knuffel dierbaren, ga liggen in een warm bed,

Val in de schaduw en pleeg zelfmoord met je ogen op het scherm.

Zie je gezichten die huilen?

Ik ja!

Ik ben waar de jaren genadeloos verdwijnen.

De timer kan niet teruggeven wat je net bent kwijtgeraakt.

Als er een uitweg is, dan is die dichtbij, als je het niet gelooft, schiet dan.

Maar het is onwaarschijnlijk dat de zon met licht naar je glimlacht...

Refrein:

Laat de minuten tot de grond afbranden, as in de wind.

Waarom zijn we hier - we begrijpen het nog steeds niet, tussen stukjes papier.

Winter.

En we kunnen er niet uit, op geen enkele manier.

Laat de minuten tot de grond afbranden, as in de wind.

Waarom zijn we hier - we begrijpen het nog steeds niet, tussen stukjes papier.

Winter.

Maar het gaat ons zeker lukken!

Er hangen nog steeds wolken boven mijn stad.

Laten we niet vechten, onszelf niet redden van blokkades,

Maar als deze sneeuw niet smelt, zullen we zeker zelf smelten,

Maar, dit is echter, maar voor nu...

Het licht brandt met een witte vlam, de vlam gelooft niet iedereen!

En als iemand zijn hier uitkomt, dan is het de moeite waard om wat meer op te hangen ...

Weg met de stukjes ezelgevoelens!

Er is geen god!

We moeten hoger gaan, een beetje meer op de noten.

En in deze grijze wereld - wachtend op onzin, iemand ...

Stad van advertenties, zonde of jobaankondigingen.

We onthullen alleen stukjes afgezaagde zinnen!

Wil je vrede?

Ja, op!

Daar is hij!

Een minuut, en we zweven boven onszelf,

Met vleugels de barricades van de dagelijkse beslommeringen doorbreken.

Hoe gaat het?

Blijkbaar verstoppen mensen zich thuis achter het gordijn...

Refrein:

Laat de minuten tot de grond afbranden, as in de wind.

Waarom zijn we hier - we begrijpen het nog steeds niet, tussen stukjes papier.

Winter.

En we kunnen er niet uit, op geen enkele manier.

Laat de minuten tot de grond afbranden, as in de wind.

Waarom zijn we hier - we begrijpen het nog steeds niet, tussen stukjes papier.

Winter.

Maar het gaat ons zeker lukken!