Черновики - Адвайта

Где себя искать — до сих пор не ясно,

Может среди облаков или подворотен?

Фальшивые улыбки — не повод смеяться,

Они владеют всем вокруг, не побороть их.

Повороты скользких эмоций валом,

Они проникают насквозь, врезаясь в спину.

Кажется, что меня вот так и похоронят с пивом,

Укрыв последнюю гримасу чёрным покрывалом.

Даты.

Я всё усерднее забываю даты,

Забываю слова, произнесённые по трезвой.

Кажется, ощущением наполнен каждый атом

И это ощущение называется «мерзость».

Мне ли не знать, как действует собственный разум?

Воспитанное существо, жаждущее мести.

По-ходу где-то не сошёлся долбанный пазл

Моих заоблачных идей и обдуманных действий.

Да *ер с ним!

Капля спокойствия, новый ракурс,

Мои минуты одинаково ходят кругами.

Привычный ход прервётся, повысится градус,

Куча людей и я знаю послать бы куда их.

А за окном, якобы весна, грязные лужи,

Такими яркими засветами покрыто небо.

Время царапает прямо по раскалённым нервам,

Чтобы оставить там клеймо, запечатать ужас.

Припев:

Выходит вряд ли это время лечит, когда внутри усталость бесконечна.

Слышите кто-нибудь?

Мне нужен фельдшер с каплей спокойствия и не меньше.

Выходит вряд ли это время лечит, когда внутри усталость бесконечна.

Слышите кто-нибудь?

Мне нужен фельдшер с каплей спокойствия и не меньше.

Так хочется тепла, но чаще осень,

Меня всё так же где-то носит, разбит навигатор.

Опять включаю режим одиночества,

Значит как минимум я сегодня поддатый.

Плыву по тротуару, не глядя куда.

Да, я не подарок и снова моя муза в обиде.

«Большой ребёнок» — и в этом она явно права,

Пускай, я разрешаю себя ненавидеть.

В мыслях — бум, митинг, шум и крики.

Я не могу собрать их, прикинь, разорвать и выкинуть.

И выход есть — включить минор и что-то писать —

Не важно кому, не знаю куда.

Где себя искать до сих пор не ясно.

Может в новых песнях или новых людях?

А можно, взять и просто послать всё,

Утопая в пьянстве этих серых будней.

Стать ли нам умнее в коридорах ВУЗа

Или косить в больничных палатах?

Знаешь, я уже давно независим от музы,

И не кладу блокнот на ночь рядом с кроватью.

Я напишу здесь «Всё», затем порву листок,

И выкину в корзину, как грязные вещи.

Бесконечность — лишь слово, подведу итог:

Выходит вряд ли это время лечит.

Припев:

Выходит вряд ли это время лечит, когда внутри усталость бесконечна.

Слышите кто-нибудь?

Мне нужен фельдшер с каплей спокойствия и не меньше.

Выходит вряд ли это время лечит, когда внутри усталость бесконечна.

Слышите кто-нибудь?

Мне нужен фельдшер с каплей спокойствия и не меньше.

Waar je zelf moet zoeken is nog niet duidelijk,

Misschien tussen de wolken of deuropeningen?

Valse glimlachen zijn geen reden om te lachen

Ze bezitten alles om zich heen, overwin ze niet.

Draaien van gladde emoties schacht,

Ze dringen er doorheen en botsen tegen de achterkant.

Het lijkt erop dat ze me zo zullen begraven met bier,

De laatste grimas bedekken met een zwarte sluier.

Datums.

Ik ben meer en meer ijverig in het vergeten van de data,

Ik vergeet de nuchtere woorden.

Het lijkt erop dat elk atoom gevuld is met sensatie

En dit gevoel wordt "gruwel" genoemd.

Mag ik niet weten hoe mijn eigen geest werkt?

Een goed opgevoed wezen, dorstig naar wraak.

Ergens onderweg paste een verdomde puzzel niet

Mijn torenhoge ideeën en weloverwogen acties.

Ja * eh met hem!

Een druppel rust, een nieuwe invalshoek,

Mijn minuten gaan op dezelfde manier rond en rond.

De gebruikelijke cursus wordt onderbroken, de graad zal stijgen,

Een heleboel mensen en ik weet waar ze heen moeten.

En buiten het raam, zogenaamd lente, vuile plassen,

De lucht is bedekt met zulke felle lichten.

De tijd krast recht op de gloeiend hete zenuwen,

Om daar een merk achter te laten, om de horror te bezegelen.

Refrein:

Het blijkt dat deze tijd waarschijnlijk niet zal genezen als de vermoeidheid van binnen eindeloos is.

Hoor je iemand?

Ik heb een paramedicus nodig met een beetje rust en niets minder.

Het blijkt dat deze tijd waarschijnlijk niet zal genezen als de vermoeidheid van binnen eindeloos is.

Hoor je iemand?

Ik heb een paramedicus nodig met een beetje rust en niets minder.

Dus je wilt warmte, maar vaker herfst,

Het draagt ​​me nog steeds ergens, de navigator is kapot.

Ik zet de eenzaamheidsmodus weer aan,

Dus ik ben vandaag in ieder geval verknoeid.

Ik drijf op het trottoir, niet kijkend waarheen.

Ja, ik ben geen gave, en opnieuw is mijn muze beledigd.

"Big Child" - en hierin heeft ze duidelijk gelijk,

Laat me mezelf toestaan ​​gehaat te worden.

In mijn gedachten - boem, rally, lawaai en geschreeuw.

Ik kan ze niet verzamelen, uitzoeken, uit elkaar halen en weggooien.

En er is een uitweg - zet de mineurtoets aan en schrijf iets -

Het maakt niet uit voor wie, ik weet niet waar.

Waar je zelf moet zoeken is nog niet duidelijk.

Misschien in nieuwe liedjes of nieuwe mensen?

Of je kunt alles meenemen en opsturen,

Verdrinken in de dronkenschap van deze grijze dagen.

Moeten we slimmer worden in de wandelgangen van de universiteit

Of maaien op ziekenhuisafdelingen?

Weet je, ik ben al lang onafhankelijk van de muze,

En ik leg mijn notitieboekje 's nachts niet naast mijn bed.

Ik zal hier "Alles" schrijven, dan scheur ik het papier,

En ik gooi het in de prullenbak als vuile dingen.

Oneindigheid is maar een woord, laat me het samenvatten:

Het blijkt dat het onwaarschijnlijk is dat de tijd zal genezen.

Refrein:

Het blijkt dat deze tijd waarschijnlijk niet zal genezen als de vermoeidheid van binnen eindeloos is.

Hoor je iemand?

Ik heb een paramedicus nodig met een beetje rust en niets minder.

Het blijkt dat deze tijd waarschijnlijk niet zal genezen als de vermoeidheid van binnen eindeloos is.

Hoor je iemand?

Ik heb een paramedicus nodig met een beetje rust en niets minder.