the vastness of life - Black Tape For A Blue Girl

Should I change who I am, should I tell a different story?

Change my name, change my age will that draw you back to me?

There’s a ghost in my empty house memories, the memories

A myth of ourselves that we told ourselves forever

Forever, never

I told you the story of myself that i thought you wanted to hear, wanted to hear

That way you never had the chance to reject me for who i really am

Reject me as I am

(Who would I be)

Who would I be if you loved me when you really knew me?

After all these years

Can I face myself?

(who I am, who I am)

Don’t reject me for who I am, don’t reject me for who I am

(Who I am, who I am, who I am, who I am)

So tired of knowing every answer

Another day just like the one before (one before, one before)

Nothing left to chance, no circumstance for the unknown, a fear of uncertainty

Fists up, frightened, fighting in vain

Now that my house has burned to the ground

I can more easily see the moon

The most beautiful moments remain mysterious

Spontaneous, dangerous, forever unclear to us

Show me your life, show me how you’ve loved

Tell me your secrets, tell me how you’ve lived

Now that my house has burned to the ground

I can more easily see the moon

Drifting somewhere lost at sea

Baking under a radiant sun

What we once argued about seems so trivial

Politics, religion, love, our problems all inconsequential

Drifting half a billion miles from the sun (billion miles from the sun)

It’s cold and empty, everything I should have done (I should have done)

The vastness of life, so little of it touched

Time, always time, rushing by

Death waits, we’re not immortal

Death waits, we’re not immortal

If only

If only I could live a little more

If only you would whisper into my ear

Life will pass us in an instant

And what have I done with mine?

Moet ik veranderen wie ik ben, moet ik een ander verhaal vertellen?

Verander mijn naam, verander mijn leeftijd, trekt dat je terug naar mij?

Er is een spook in mijn lege huis herinneringen, de herinneringen

Een mythe van onszelf die we onszelf voor altijd hebben verteld

Altijd nooit

Ik heb je het verhaal van mezelf verteld waarvan ik dacht dat je het wilde horen, wilde horen

Op die manier heb je nooit de kans gehad om me af te wijzen voor wie ik echt ben

Wijs me af zoals ik ben

(Wie zou ik zijn)

Wie zou ik zijn als je van me hield terwijl je me echt kende?

Na al deze jaren

Mag ik mezelf onder ogen komen?

(wie ik ben, wie ik ben)

Wijs me niet af om wie ik ben, wijs me niet af om wie ik ben

(Wie ik ben, wie ik ben, wie ik ben, wie ik ben)

Zo moe om elk antwoord te weten

Een andere dag net als de vorige (één ervoor, één ervoor)

Niets aan het toeval overgelaten, geen omstandigheid voor het onbekende, angst voor onzekerheid

Vuisten omhoog, bang, tevergeefs vechten

Nu mijn huis tot de grond toe is afgebrand

Ik kan de maan gemakkelijker zien

De mooiste momenten blijven mysterieus

Spontaan, gevaarlijk, voor altijd onduidelijk voor ons

Laat me je leven zien, laat me zien hoe je hebt liefgehad

Vertel me je geheimen, vertel me hoe je hebt geleefd

Nu mijn huis tot de grond toe is afgebrand

Ik kan de maan gemakkelijker zien

Drijvend ergens verdwaald op zee

Bakken onder een stralende zon

Waar we ooit ruzie over hadden, lijkt zo triviaal

Politiek, religie, liefde, onze problemen allemaal onbelangrijk

Een halve miljard mijl van de zon afdrijven (miljard mijl van de zon)

Het is koud en leeg, alles wat ik had moeten doen (had ik moeten doen)

De uitgestrektheid van het leven, zo weinig raakte

Tijd, altijd tijd, snel voorbij

De dood wacht, we zijn niet onsterfelijk

De dood wacht, we zijn niet onsterfelijk

Als alleen

Kon ik maar wat langer leven

Als je maar in mijn oor zou fluisteren

Het leven gaat in een oogwenk aan ons voorbij

En wat heb ik met de mijne gedaan?