Walking Around - Miguel Bose

Sucede que me canso de ser hombre

Sucede que entro en las sastrerías y en los cines

Marchito, impenetrable, como un cisne de fieltro

Navegando en un agua de origen y ceniza

El olor de las peluquerías me hace llorar a gritos

Sólo quiero un descanso de piedras o de lana

Sólo quiero no ver establecimientos ni jardines

Ni mercaderías, ni anteojos, ni ascensores

Sucede que me canso de mis pies y mis uñas

Y mi pelo y mi sombra

Sucede que me canso de ser hombre

Sin embargo sería delicioso

Asustar a un notario con un lirio cortado

O dar muerte a una monja con un golpe de oreja

Sería bello

Ir por las calles con un cuchillo verde

Y dando gritos hasta morir de frío

No quiero seguir siendo raíz en las tinieblas

Vacilante, extendido, tiritando de sueño

Hacia abajo, en las tapias mojadas de la tierra

Absorbiendo y pensando, comiendo cada día

No quiero para mí tantas desgracias

No quiero continuar de raíz y de tumba

De subterráneo solo, de bodega con muertos

Ateridos, muriéndome de pena

Por eso el día lunes arde como el petróleo

Cuando me ve llegar con mi cara de cárcel

Y aúlla en su transcurso como una rueda herida

Y da pasos de sangre caliente hacia la noche

Y me empuja a ciertos rincones, a ciertas casas húmedas

A hospitales donde los huesos salen por la ventana

A ciertas zapaterías con olor a vinagre

A calles espantosas como grietas

Hay pájaros de color de azufre y horribles intestinos

Colgando de las puertas de las casas que odio

Hay dentaduras olvidadas en una cafetera

Hay espejos

Que debieran haber llorado de vergüenza y espanto

Hay paraguas en todas partes, y venenos, y ombligos

Yo paseo con calma, con ojos, con zapatos

Con furia, con olvido

Paso, cruzo oficinas y tiendas de ortopedia

Y patios donde hay ropas colgadas de un alambre:

Calzoncillos, toallas y camisas que lloran

Lentas lágrimas sucias

Walking Around

Walking Around

Walking Around

Walking Around

Het gebeurt dat ik het beu ben een man te zijn

Het gebeurt dat ik kleermakerswinkels en bioscopen binnenga

Verdord, ondoordringbaar, als een vilten zwaan

Zeilen in een water van oorsprong en as

De geur van kapsalons maakt me aan het huilen

Ik wil gewoon een pauze van stenen of wol

Ik wil gewoon geen etablissementen of tuinen zien

Geen koopwaar, geen bril, geen liften

Het gebeurt dat ik moe word van mijn voeten en mijn nagels

En mijn haar en mijn schaduw

Het gebeurt dat ik het beu ben een man te zijn

Het zou toch heerlijk zijn.

Schrik een notaris af met een geslepen lelie

Of dood een non met een klap in het oor

Het zou mooi zijn

Ga door de straten met een groen mes

En schreeuwen tot ze sterven van de kou

Ik wil geen wortel in de duisternis blijven

Aarzelend, uitgestrekt, bibberend van de slaap

Beneden, op de natte muren van de aarde

Absorberen en denken, elke dag eten

Ik wil niet zoveel ellende

Ik wil niet doorgaan met wortel en graf

Van ondergronds alleen, van pakhuis met doden

verdoofd, stervend van verdriet

Daarom brandt maandag als olie

Als hij me ziet aankomen met mijn gevangenisgezicht

En huilt in zijn loop als een gewond wiel

En zet warmbloedige stappen de nacht in

En het duwt me naar bepaalde hoeken, naar bepaalde vochtige huizen

Naar ziekenhuizen waar botten uit het raam gaan

Naar bepaalde schoenenwinkels die naar azijn ruiken

Naar afschuwelijke straten als scheuren

Er zijn zwavelkleurige vogels en afschuwelijke ingewanden

Hangend aan de deuren van de huizen die ik haat

Er zijn vergeten kunstgebitten in een koffiepot

er zijn spiegels

Dat ze hadden moeten huilen van schaamte en afschuw

Er zijn overal paraplu's, en vergiften, en navels

Ik loop rustig, met ogen, met schoenen

Met woede, met vergeetachtigheid

Ik loop langs kantoren en orthopedische winkels

En terrassen waar kleding aan een draad hangt:

Onderbroeken, handdoeken en shirts die huilen

langzame vuile tranen

rondlopen

rondlopen

rondlopen

rondlopen