Snow - Shallow Rivers

Revive

Come alive

Soon your soul will breathe again

Into me

She is a painter of my burden

Nothing more to bear

With every touch

She takes away

A shadow from my day

As cold as her kiss

In a wilderness

Do I exist?

Wandering

White silver in the air

Faintly it descends

So let it snow

Until she fills my chest with lead of spells

By her words my mind possessed

With eyes staring at her freezing mouth

My body is of fragile ice

Mesmerized no frost I felt

Disappearing

Frozen there she laid

With crystal eyes wide open

She comes alive

Under the gentle snow

The leaden ghost

She’s watching the sea with steady eyes of a roamer

Abandoned forevermore a spirit of the shore

Enchanting restless waters, whose depths enshrined her life

Cold and petrified

She’s searching the truth she’ll never know

In a cadence of forgetfulness

A damnatory weakness of her failure

Behind the veil of haze a wraith I see

Shining grey

A formless figure of endless suffering

A transparent shell of human being

Then spilled a tear

The girl cried loud

The name of the beloved one,

Who waited on the shore that day

With all hopes wrecked and swept away

And then she sighed again,

Revealed to me a secret

Of my end

You blind my eyes.

I can’t see

Your leaden light unto me

This unbearable numb pain in my ears

A haunting voice I cannot resist

It terrors my mind

I just cannot reach your words behind

Unconscious

I step into water

While soft winds die down,

The cold water sun I see

Are you a ghost of the leaden light shining?

Your words are full of sense, but I can’t hear you

While soft winds die down…

herleven

Tot leven komen

Binnenkort zal je ziel weer ademen

In mij

Ze is een schilder van mijn last

Niets meer te verdragen

Bij elke aanraking

Ze neemt weg

Een schaduw van mijn dag

Zo koud als haar kus

In een wildernis

Bestaat ik?

dwalen

Wit zilver in de lucht

Vaag daalt het af

Dus laat het sneeuwen

Tot ze mijn borst vult met spreukenlood

Door haar woorden bezat mijn geest

Met ogen starend naar haar ijskoude mond

Mijn lichaam is van breekbaar ijs

Betoverd geen vorst die ik voelde

verdwijnen

Bevroren daar lag ze

Met kristallen ogen wijd open

Ze komt tot leven

Onder de zachte sneeuw

De loden geest

Ze kijkt naar de zee met de vaste ogen van een zwerver

Voor altijd verlaten een geest van de kust

Betoverende rusteloze wateren, waarvan de diepten haar leven hebben vastgelegd

Koud en versteend

Ze zoekt de waarheid die ze nooit zal weten

In een ritme van vergeetachtigheid

Een verdomde zwakte van haar falen

Achter de sluier van nevel zie ik een schim

Glanzend grijs

Een vormloze figuur van eindeloos lijden

Een transparant omhulsel van de mens

Toen een traan gemorst

Het meisje huilde luid

De naam van de geliefde,

Wie wachtte die dag aan de kust?

Met alle hoop vernield en weggevaagd

En toen zuchtte ze weer,

Heeft me een geheim onthuld

Van mijn einde

Je verblindt mijn ogen.

Ik kan niet zien

Uw loden licht voor mij

Deze ondraaglijke gevoelloze pijn in mijn oren

Een spookachtige stem die ik niet kan weerstaan

Het beangstigt mijn geest

Ik kan gewoon niet bij je woorden komen achter

Bewusteloos

Ik stap het water in

Terwijl zachte winden gaan liggen,

De koudwaterzon die ik zie

Ben jij een spook van het loden licht dat schijnt?

Je woorden zijn zinnig, maar ik kan je niet horen

Terwijl de zachte wind gaat liggen...