Of Silent Winds That Whistle Death - Shallow Rivers

Will you follow the curse of a baneful sorrow?

Beyond milestones of death.

To insatiable oblivion

To the end of it all.

Will you follow?

Spell a word that shall befall

With a gleaming light of the leaden dawn

In a sudden rush her heart still beats

A lamented jewel buried deep in tragedies

With all hatred it could keep,

Bleeding so painfully

In vain she blamed the Lord and cried

Her prayers despised by tacit saints

Fed up with a tongue of blasphemy,

Her weakening sighs will end in agony

Oh, hapless Fate of all mankind

When darkness calls a day

In its ending serenade,

Again she awakes

To take a sorrowful fate of the mourner

In every dawn I see

A pale figure appear,

To disastrous chaos dragging me down

Towards the mist I step

In dissonant sanity

Blazing damnation of a sufferer,

In vague blackness haunting me,

Enraging howling whistlers of death

Stealing terror upon me,

The shining vision solidified

Razored reality

Enraged howling whistlers of death

Silent winds whistle

My own disease

I’ve seen a vision flickering

And the beauty of its stillness

From a lifelike breath I could hear a sigh

Then she dropped a tear

Like she was alive

Towards the curse

Now

The gates of everlasting sleep stood wide

Beneath the gale and waterline

She made a step to the frozen land,

Where silent winds whistle death

Light upon us, haze around us

Light upon us descends

And you’re so fragile melting in my arms,

A vision ethereal

The morning fades in tranquil harmonies

A dancing shade slips through my hands

To the untrodden path

Where still immortals stand

A serene shelter for their eternal rest

A hardly beating heart I hear

In a whistler’s melody

Oh, my mind can yield

A wanderer of the lonely sea

To serenade my woes away

A grey fog breaks the dawn

In stirring madness of the blusterous sea

By storming winds

Her sleep disturbed.

Disrupted

She’s still horrified

And tightened to the deck

Oh, how I wish she was alive

Once dashed ashore a fair maid

Far off and desolate

Her drifting corpse of chaos made

To return to life no more

In deep poisonous salted waters

Into the void

And then I saw utter destruction of a visible form

Scorched, wrecked and torn

That fog dispelled upon the shore

Again your body laid frozen

No more my breath could thaw your soul

Each dawn I open my eyes and sigh for you

Zul je de vloek van een verderfelijk verdriet volgen?

Voorbij de mijlpalen van de dood.

Naar onverzadigbare vergetelheid

Tot het einde van dit alles.

Ga je volgen?

Spel een woord dat zal gebeuren

Met een glinsterend licht van de loden dageraad

In een plotselinge haast klopt haar hart nog steeds

Een betreurd juweel diep begraven in tragedies

Met alle haat die het kon houden,

Zo pijnlijk aan het bloeden

Tevergeefs gaf ze de Heer de schuld en huilde

Haar gebeden veracht door stilzwijgende heiligen

Genoeg van een tong van godslastering,

Haar verzwakkende zuchten zullen eindigen in doodsangst

Oh, ongelukkig lot van de hele mensheid

Wanneer de duisternis een dag roept

In de slotserenade,

Weer wordt ze wakker

Om een ​​treurig lot van de rouwende te nemen

In elke ochtend zie ik

Er verschijnt een bleek figuur,

Naar rampzalige chaos die me naar beneden sleept

In de richting van de mist stap ik 

In dissonante gezond verstand

Opvlammende verdoemenis van een lijder,

In vage duisternis die me achtervolgt,

Woedend huilende fluiters van de dood

Het stelen van terreur op mij,

De stralende visie stolde

Geschoren realiteit

Woedende huilende fluiters van de dood

Stille wind fluit

Mijn eigen ziekte

Ik heb een visioen zien flikkeren

En de schoonheid van zijn stilte

Van een levensechte ademhaling kon ik een zucht horen

Toen liet ze een traan vallen

Alsof ze leefde

Op weg naar de vloek

nutsvoorzieningen

De poorten van de eeuwige slaap stonden wijd

Onder de storm en de waterlijn

Ze deed een stap naar het bevroren land,

Waar stille winden de dood fluiten

Licht op ons, nevel om ons heen

Licht op ons daalt neer

En je bent zo kwetsbaar dat je in mijn armen smelt,

Een etherische visie

De ochtend vervaagt in rustige harmonieën

Een dansende schaduw glipt door mijn handen

Naar het onbetreden pad

Waar nog steeds onsterfelijken staan

Een serene schuilplaats voor hun eeuwige rust

Een nauwelijks kloppend hart hoor ik

Op de melodie van een fluiter

Oh, mijn geest kan toegeven

Een zwerver van de eenzame zee

Om mijn ellende weg te serenades

Een grijze mist breekt de dageraad

In roerige waanzin van de onstuimige zee

Door stormwinden

Haar slaap verstoord.

verstoord

Ze is nog steeds geschokt

En vastgemaakt aan het dek

Oh, wat zou ik graag willen dat ze nog leefde

Eens aan land geslingerd een schone meid

Ver weg en verlaten

Haar drijvend lijk van chaos gemaakt

Om niet meer terug te keren naar het leven

In diep giftig zout water

In de leegte

En toen zag ik de totale vernietiging van een zichtbare vorm

Verschroeid, vernield en gescheurd

Die mist verdreven op de kust

Weer lag je lichaam bevroren

Mijn adem kan je ziel niet meer ontdooien

Elke ochtend open ik mijn ogen en zucht ik voor jou