Ruined - Abstract Spirit

I don’t remember my face

I don’t count wrinkles

I have never created idols

For worshipping and hating them

I keep terrible secrets

Of those who are gone

When clay knocked their coffins

I was standing alone…

If I could see the absence of a sense…

If I could hear but not listen…

If I could know life is so empty…

A curtain would drop earlier…

It feels like strings vibrating

Somewhere inside of me…

The source of my life pulsates

Deep in inner devouring horror…

A torrent of words reflecting my thoughts

Falls by downpour unto me…

I behold a world of parallels

Painted by withering imagination…

Now I set free the warm of life

Through a door closed so long ago

Now I get used to feel cold

I escape this reality… Ruined…

Ik herinner me mijn gezicht niet meer

Ik tel geen rimpels

Ik heb nog nooit idolen gemaakt

Om ze te aanbidden en te haten

Ik heb vreselijke geheimen

Van degenen die weg zijn

Toen klei hun doodskisten klopte

Ik stond alleen...

Als ik de afwezigheid van een gevoel zou kunnen zien...

Als ik zou kunnen horen, maar niet luisteren...

Als ik kon weten dat het leven zo leeg is...

Een gordijn zou eerder vallen...

Het voelt alsof snaren trillen

Ergens in mij…

De bron van mijn leven pulseert

Diep in innerlijke verslindende horror...

Een stroom van woorden die mijn gedachten weerspiegelen

Valt door een stortbui op mij...

Ik aanschouw een wereld van parallellen

Geschilderd door verdorren verbeelding...

Nu bevrijd ik de warmte van het leven

Door een deur die zo lang geleden is gesloten

Nu raak ik eraan gewend dat ik het koud heb

Ik ontsnap aan deze realiteit... Geruïneerd...