Tragedy and Weeds - Abstract Spirit

These faces so tired and pale

Were shaped with birches

Indocile but doomed to resist

To overcome the pain of loss

These eyes lose their colours

Showing nothing except shame

They have never looked at the sun

That is too blind to understand…

These lips whisper the only

Names forsaken in the depths of time

They confront splendid illusions

But they are not able to utter a prophecy

Surrounded by darkness…

Absorbed by madness…

Just moments…

Just fragments…

When a list thread is torn

When a last page is turned

When a last exhale calmes

A heart stops beating paralyzed

Depressed with nonsense of remorse

We ever must pay twice

Trampling flowers growing

With the sickly-sweet smell of grief

Epitaphs as secrets betrayed

On monuments of compassion

Absurdly try to describe pain

Where echoes of the past walk…

Deze gezichten zo moe en bleek

Werden gevormd met berken

Indociel maar gedoemd om weerstand te bieden

Om de pijn van verlies te overwinnen

Deze ogen verliezen hun kleur

Niets laten zien behalve schaamte

Ze hebben nog nooit naar de zon gekeken

Dat is te blind om te begrijpen...

Deze lippen fluisteren de enige

Namen die in de diepten van de tijd zijn verlaten

Ze confronteren prachtige illusies

Maar ze kunnen geen profetie uitspreken

Omringd door duisternis…

Geabsorbeerd door waanzin...

Gewoon momenten…

Alleen fragmenten...

Wanneer een lijstthread is gescheurd

Wanneer een laatste pagina wordt omgeslagen

Wanneer een laatste uitademing kalmeert

Een hart stopt met kloppen verlamd

Depressief met onzin van spijt

We moeten ooit twee keer betalen

Bloemen vertrappen die groeien

Met de ziekelijk-zoete geur van verdriet

Epitafen als verraden geheimen

Op monumenten van compassie

Probeer op een absurde manier pijn te beschrijven

Waar echo's van het verleden lopen...