солнце - Ночные Снайперы

Солнце, я становлюсь твоим лучом.

Я режу кожу и оголяю нервы непритворно,

Соли не будет мало тем, кто станет первым,

Слово утонет в голосе минутной боли.

Больше не осталось ничего.

Больше не осталось ничего —

теперь мне путь свободен.

Ветер закружит вальс в коре тугих деревьев,

Плечи вишневых стен сольются с белым фраком.

Видишь, в моем саду теперь играют дети,

игры все те же под кристально-черным флагом.

Я прошу тебя закрой глаза.

Я прошу тебя закрой глаза —

мне в эту ночь не спится.

Запах ночных костров заведомо приятен.

Возраст течет из рук, торопится в дорогу.

Можно теперь тебя обнять, нас только двое.

Кто-то уже успел отдать дань некрологу.

Вот и не осталось ничего,

Больше не осталось ничего —

а лето пахнет солнцем.

Zon, ik word je straal.

Ik sneed de huid en ontbloot de zenuwen ongeveinsd

Zout zal niet genoeg zijn voor degenen die de eerste zullen zijn,

Het woord zal verdrinken in de stem van tijdelijke pijn.

Er is niks over.

Er is niks over -

Nu is mijn pad vrij.

De wind zal een wals laten draaien in de bast van strakke bomen,

Schouders van kersenmuren zullen versmelten met een witte rok.

Zie je, kinderen spelen nu in mijn tuin,

de games zijn nog steeds hetzelfde onder de kristalzwarte vlag.

Ik vraag je om je ogen te sluiten.

Ik vraag je om je ogen te sluiten

Ik kan die nacht niet slapen.

De geur van nachtvuren is zeker aangenaam.

Leeftijd vloeit uit de handen, gehaast op de weg.

Nu kan ik je omhelzen, we zijn maar met twee.

Iemand is er al in geslaagd om hulde te brengen aan het overlijdensbericht.

Er is niks meer over

Er is niks over -

en de zomer ruikt naar de zon.