Il tempo, una donna, la città - Pooh

Polvere

Il vento nella valle scivola

Finestre semiaperte stridono

Sui muri silenzioso il sole

Giace

Vastità

Di strade sconosciute ai passi miei

Che suonano indiscreti come chi

Violasse un mondo mai trovato

Prima

Si avvicina lentamente a me

Resta in ombra il viso per un po'

È una donna e sembra sia

Pur presente e viva

Un’immagine sospesa nel tempo

Nata alla mente

Prima che agli occhi miei

È un ritratto della fantasia

Chiedo dove sono e lei chi sia

Lei risponde: Vieni e poi

Tu potrai vedere

Ciò che il vento e il sole sanno da sempre

Ciò che spiegarti

Forse neanch’io saprei

Lentamente

Io la seguo, ho gli occhi su di lei

Sto cercando

Di sentire veri i passi miei

Quanto prima lieve e poi via via

Sempre più presente scopro intorno

Da rumori e voci la città

Prima spenta

Riemergente e viva intorno a me

Anche se oltre noi nessuno c'è

Anche se oltre noi nessuno c'è

Voci di uomini in allegria

Parlano forte di non so chi

Vantano nel vino ognuno con vivaci accenti

Come il mondo sfiderebbe

Chi non fosse nato vinto

Ma nella città si stenta

E si aspetta chi sa che

Chi ha del coraggio nel mondo va

Voce di donna di stanca età

Come una preghiera triste a chi si appresta al viaggio

Quando tornerai lo sento

Figlio io sarò nel vento

Possa il mondo risparmiarti

Per colei che in mente hai

E solitario un canto di fanciulla in una stanza vuota

Dietro una finestra chiusa in pianto si tramuta

Fra pareti nude che il silenzio consumò

E la mente incerta a cosa esiste e cosa no

Poi la sconosciuta a un tratto il viso mi rivela

Ne riscopro i tratti dolci gli occhi d’acqua pura

Trasparente contro il sole l’abito di lei

Ricomposta immagine di voci udite già

Non violata dall’iniquo tempo

Sola e viva dove vive ormai

Fredda l’eco di remote ombre

Cui sottrarla solo io potrei

Prendo le sue mani e breve e intenso è il suo respiro

Tace il vento sulle pietre bianche

Anche il sole sembra attento a noi

Cade il velo che l’attesa antica

Forte e fragile le ricamò

Cade giù da un muro un sasso rotola e si ferma

L’aria si chiude al silenzio e poi

S’alza la polvere intorno a noi

Io chiudo gli occhi li riapro e…

Stof

De wind in de vallei glijdt weg

Half open ramen krijsen

De zon is stil op de muren

Het liegt

uitgestrektheid

Van straten onbekend in mijn voetsporen

Dat klinkt indiscreet als wie?

Schendt een wereld die nooit is gevonden

Voordat

Hij komt langzaam naar me toe

Houd je gezicht een tijdje in de schaduw

Ze is een vrouw en dat lijkt te zijn

Terwijl aanwezig en levend

Een afbeelding onderbroken in de tijd

geest geboren

Voor mijn ogen

Het is een portret van fantasie

Ik vraag waar ze zijn en wie ze is

Ze antwoordt: Kom en dan

Je zult in staat zijn om te zien

Wat de wind en de zon altijd hebben geweten

Wat moet ik je uitleggen?

Misschien weet ik het ook niet

Langzaam

Ik volg haar, ik heb mijn ogen op haar gericht

ik ben op zoek naar

Om mijn stappen waar te voelen

Licht zo snel mogelijk en dan geleidelijk aan

Steeds meer aanwezig ontdek ik in de buurt

Van geluiden en stemmen de stad

Ten eerste

Weer opduikend en levend om me heen

Ook al is er niemand behalve wij

Ook al is er niemand behalve wij

Stemmen van gelukkige mannen

Ze spreken luid over ik weet niet wie

Ze bogen op wijn, elk met levendige accenten

Hoe de wereld zou uitdagen?

Wie is niet overwonnen geboren

Maar in de stad is het moeilijk

En verwacht wie dat weet

Wie de moed heeft in de wereld gaat

Stem van een vrouw van vermoeide leeftijd

Als een droevig gebed voor degenen die zich voorbereiden om te reizen

Als je terugkomt, voel ik het

Zoon, ik zal in de wind zijn

Moge de wereld je sparen

Voor degene die je in gedachten hebt

En het lied van een eenzaam meisje in een lege kamer

In tranen achter een gesloten raam

Tussen kale muren die stilte verteerde

En de geest weet niet zeker wat er bestaat en wat niet

Dan onthult de vreemdeling plotseling haar gezicht aan mij

Ik herontdek de zoete eigenschappen van de ogen van zuiver water

Haar jurk is transparant tegen de zon

Opnieuw samengesteld beeld van reeds gehoorde stemmen

Niet geschonden door onrechtvaardige tijd

Alleen en levend waar ze nu woont

Koud de echo van afgelegen schaduwen

Alleen ik kon het stelen

Ik pak zijn handen en zijn adem is kort en intens

De wind is stil op de witte stenen

Zelfs de zon lijkt ons attent

De sluier die het oude wachten valt

Sterk en breekbaar borduurde hij ze

Een steen valt van een muur en stopt

De lucht sluit zich tot stilte en dan

Het stof stijgt om ons heen

Ik sluit mijn ogen en open ze weer...