Письмо из Магадана в Москву - Вадим Козин

Давно-давно я с вами не был вместе,

И вы, конечно, вспомнив про меня,

Рукой махнёте — никаких известий,

Он где-то очень далеко, друзья.

Не верьте злому этому навету,

Прервите тот надуманный рассказ.

Такого края не было и нету,

А если был, то задолго до нас.

И кто бывал когда-то в этом крае,

Тот не узнал бы нынче этих мест —

Огнями строек небо озаряя,

Растут посёлки новые окрест.

И от Москвы до нас гораздо ближе,

Чем было раньше.

Мы тут, как и вы,

Живём и любим, трудимся и дышим

Одним и тем же воздухом Москвы.

У нас зима в свои права вступила,

Такая, что и рассказать нельзя.

Вот так мы и живём, а то, что было,

Давно ушло в историю, друзья.

Lange tijd was ik niet samen met jou,

En jij, natuurlijk, herinnert me,

Zwaai met je hand - geen nieuws,

Hij is ergens heel ver weg, vrienden.

Geloof deze kwaadaardige laster niet,

Stop met dat verzonnen verhaal.

Zo'n rand was er niet,

En als die er was, dan lang voor ons.

En wie was er ooit in deze regio,

Hij zou deze plaatsen vandaag niet herkennen -

Gebouwlichten die de lucht verlichten,

Er ontstaan ​​nieuwe nederzettingen.

En van Moskou naar ons is veel dichterbij,

Wat was vroeger.

Wij zijn er, net als jij

We leven en houden van, werken en ademen

Dezelfde lucht van Moskou.

De winter is bij ons tot zijn recht gekomen,

Zodanig dat het niet te zeggen is.

Dit is hoe we leven, maar wat was,

Lang geleden in de geschiedenis, vrienden.