Ab Umbra Lumen - Dark Lunacy

It was never enough

What the Age Of Gold

Was to me — it was fear

Behind the veil of Bride of Night

I’ve ran from suffering

Life was a prodigy of eternal sheer

The Widow never thought the same way of me

I have become an heartless one

An epitaph of myself

Deity’s shame

No paradise

Got to accept that

I’m lost

In the dark

In pain

Ab Umbra Lumen — Light is taking me

I am the void — through martyrdom

From barrenness I’ll flee — just once more

The wanderer is looking for atonement

For the shining pride, to cleanse the riverside,

Tear apart Her veil of lies — rip Her heart!

It has come the time, to get out of this wood

I want to die facing Her — in her eyes

I have become an heartless one

An epitaph of myself

Deity’s shame

No paradise

I’m lost

In the dark

In pain

To the Moon I sold

The weakest of souls

And all my Sense

And the whitest of words

And my pure and the timeless beauty

Devoured my Mind

'Cause I feared the End

I’m lost

In pain

«Through my endless downfall

I find my missing soul

Inside over my shadows

I tried to save the dreamer »

Het was nooit genoeg

Wat de leeftijd van goud

Was voor mij — het was angst

Achter de sluier van de Bruid van de Nacht

Ik ben weggelopen van het lijden

Het leven was een wonder van eeuwige pure

De weduwe dacht nooit hetzelfde over mij

Ik ben een harteloze geworden

Een grafschrift van mezelf

De schande van de godheid

Geen paradijs

Moet dat accepteren

Ik ben verdwaald

In het donker

In pijn

Ab Umbra Lumen — Licht neemt me mee

Ik ben de leegte - door het martelaarschap

Van onvruchtbaarheid zal ik vluchten — nog één keer

De zwerver zoekt verzoening

Voor de stralende trots, om de rivieroever te reinigen,

Scheur Haar sluier van leugens open - scheur Haar hart!

Het is tijd om uit dit bos te komen

Ik wil sterven tegenover Haar - in haar ogen

Ik ben een harteloze geworden

Een grafschrift van mezelf

De schande van de godheid

Geen paradijs

Ik ben verdwaald

In het donker

In pijn

Naar de maan heb ik verkocht

De zwakste zielen

En al mijn zintuigen

En de witste woorden

En mijn pure en tijdloze schoonheid

Verslond mijn geest

Omdat ik bang was voor het einde

Ik ben verdwaald

In pijn

«Door mijn eindeloze ondergang»

Ik vind mijn ontbrekende ziel

Binnen over mijn schaduwen

Ik probeerde de dromer te redden »