City of Light - The Wooden Sky

When I was a young boy,

She used to come to me at night

And wait by my window,

Just begging to come inside.

Now, ever since I was eighteen,

She’s been trying to run my life.

When she called me to go to her,

There was no place I could hide.

At the first signs of winter,

I went back to be inside.

Arms reached out to hold me

And I shunned them with denial.

Said, «I never cared for you.

I was always doing fine.

Why did you come back here

If you can just watch it fine?»

So I ran through the city at night.

The sound of her voice

Proved a haunting disguise.

Soon I was lost -- caught up in the lights.

And if I felt empty, at least I was high.

Oh, city of light.

And in the morning, I felt her breath

Hot against my neck.

Mostly, it never bothered me,

Though sometimes, I’ll admit.

They’re feeling all but surrounding;

I let it come to this.

Darling, do what you promised me

And don’t act like you forget.

So I’ll run through the city at night.

The sidewalks were empty,

The streets were on fire.

She filled me up -- new kind of desire.

Though I was helpless,

I sure felt alive.

Now all that defines me

Is a place where I welcome death.

Let my family behold me

When those streetlights came possessed.

But all that they held on me,

Those nights I wrestled with.

Maybe we both could be

Someplace where I could rest.

So she danced while I covered my eyes.

Made her feel safe

To pretend I was blind.

I had a place:

I would go in my mind.

There, you were sober and able to cry.

You’ve got some nerve,

Coming back in my life.

They strung you up here

And left you to die.

Toen ik een jonge jongen was,

Ze kwam 's nachts naar me toe

En wacht bij mijn raam,

Gewoon smeken om binnen te komen.

Nu, sinds ik achttien was,

Ze probeert mijn leven te leiden.

Toen ze me belde om naar haar toe te gaan,

Er was geen plek waar ik me kon verstoppen.

Bij de eerste tekenen van de winter

Ik ging terug om binnen te zijn.

Armen strekken zich uit om me vast te houden

En ik schuwde ze met ontkenning.

Hij zei: «Ik heb nooit om je gegeven.

Het ging altijd goed met me.

Waarom ben je hier teruggekomen?

Als je er gewoon goed naar kunt kijken?»

Dus rende ik 's nachts door de stad.

Het geluid van haar stem

Bleek een angstaanjagende vermomming.

Al snel was ik verdwaald -- gevangen in de lichten.

En als ik me leeg voelde, was ik tenminste high.

Oh, lichtstad.

En 's ochtends voelde ik haar adem

Heet tegen mijn nek.

Meestal stoorde het me nooit,

Al geef ik het soms toe.

Ze voelen alles behalve omringend;

Ik laat het zover komen.

Schat, doe wat je me hebt beloofd

En doe niet alsof je het vergeet.

Dus ik ren 's nachts door de stad.

De trottoirs waren leeg,

De straten stonden in brand.

Ze vulde me - een nieuw soort verlangen.

Hoewel ik hulpeloos was,

Ik voelde me zeker levend.

Nu alles wat mij definieert

Is een plaats waar ik de dood verwelkom.

Laat mijn familie mij aanschouwen

Toen die straatlantaarns bezeten werden.

Maar alles wat ze me vasthielden,

Die nachten waar ik mee worstelde.

Misschien kunnen we dat allebei zijn

Ergens waar ik kon rusten.

Dus ze danste terwijl ik mijn ogen bedekte.

Heeft haar een veilig gevoel gegeven

Om te doen alsof ik blind was.

Ik had een plaats:

Ik zou in gedachten gaan.

Daar was je nuchter en in staat om te huilen.

Je hebt wat lef,

Terugkomen in mijn leven.

Ze hebben je hier opgehangen

En liet je sterven.