Сибирский марш - 25/17

Шпоры впились в бока, слышны крики: «В галоп!»

Закусив удила, под бичи ставим лоб.

Горб растет с каждым днем, на лице след ярма.

Разглядел бы надежду в глазах легендарный Ермак.

За стеною — стена, за бедою — беда.

А сдыхать не дают — вот твоя лебеда.

Роль довеска калечит хуже всяких цепей.

Ересь треплет мозги от Оби до Аргунских степей.

Говорят — когда плачешь, то легче терпеть.

Ну, а коли нет слёз, путь один — надо петь.

Связки стянуты в узел, от бессилия пьем.

Но сомнения — стоит ли жить?

Не колеблясь убьем.

Наша матерь — Сибирь, а Урал нам отец.

Здесь зубами скрипят, когда медом льет льстец.

Десна кровоточат, в пыль истерлись клыки.

Гнев лишает сна затхлых берлог, —

Мы точим штыки.

Нам пресытило тлеть, затрещали горбы.

Мы готовы гореть, скулы сводит: «В дыбы!»

В ваших силах умелой рукой пламя сбить.

Но когда умрут наши костры, вас станет знобить.

Породнил нас январь, ритуал был не нов.

Слышишь, брат, мы простились, чтоб свидеться вновь.

Мы пытаемся встать, не мешайте нам встать.

Вы сосали из нас столько лет,

Пришло время — отдать!

De sporen worden in de zijkanten gegraven, er wordt geschreeuwd: "Ga in galop!"

Nadat we het bit hadden gebeten, legden we ons voorhoofd onder de zwepen.

De bult groeit elke dag, er is een spoor van een juk op het gezicht.

Ik zou de hoop hebben gezien in de ogen van de legendarische Yermak.

Achter de muur - de muur, achter de problemen - problemen.

Maar ze laten je niet ademen - hier is je quinoa.

De rol van het aanhangsel verlamt erger dan welke keten dan ook.

Ketterij schudt de hersenen van de Ob naar de steppen van Argun.

Ze zeggen dat als je huilt, het gemakkelijker is om te volharden.

Nou, als er geen tranen zijn, is er maar één manier - je moet zingen.

De ligamenten zijn in een knoop gebonden, we drinken van impotentie.

Maar twijfels - is het de moeite waard om te leven?

We zullen niet aarzelen om te doden.

Onze moeder is Siberië en de Oeral is onze vader.

Hier knarsen ze met hun tanden als een smoothie honing schenkt.

Het tandvlees bloedt, de hoektanden zijn tot stof versleten.

Woede berooft muffe holen van slaap, -

Wij slijpen bajonetten.

We waren het smeulen beu, de bulten knetterden.

We zijn klaar om te branden, jukbeenderen verkleinen: "Achterin!"

Het ligt in jouw macht om de vlam met een bekwame hand neer te halen.

Maar als onze vuren doven, zul je bibberen.

Januari bracht ons samen, het ritueel was niet nieuw.

Hoor, broeder, we hebben afscheid genomen om elkaar weer te zien.

We proberen op te staan, houd ons niet tegen om op te staan.

Je hebt ons zoveel jaren weggezogen

Het is tijd om terug te geven!