L'anno, il posto, l'ora... - Pooh

L’anno il settantatre

Il posto il cielo artico

L’ora che senso ha

D’estate è sempre l’alba

L’incontro di ogni giorno con l’immensità

Credo finisca qua

Ciò che volava in alto ormai non vola più

E sto cadendo giù

Sui ghiacci azzurri ormai

La nera ombra di rondine

È un punto quasi fermo ma

Che cresce tra le nuvole

Goccia d’acciaio inerte alle mie mani già

Che si disperderà

Ali negate al vento che ora stride di più

E mi trascina giù

Davanti agli occhi miei

La folla delle immagini

Vertiginosamente ma

Per ordine in un attimo

Colori e visi e voci della vita mia

Passano e vanno via

Suoni di vento e d’acqua che fermare vorrei

Ma non c'è tempo ormai

E non dite a lei

«non lo rivedrai»

Dite ."non si sa, forse tornerà"

E non dite a lei

«non lo rivedrai»

Dite «non si sa, forse tornerà»

Il bambino dorme già

E la notte è profumata

Lei richiama il cane e poi

Fra le mani prenderà

La coperta mai finita

La vicina è andata via

Ma le ha fatto compagnia

E domani tornerà

È già estate a casa mia

E di notte c'è la luna

Lei m’ha scritto se potrò

Stare a casa oppure no

Per il nostro anniversario

C'è mia madre che non sa

Se quest’anno riuscirà

A venire un po' da noi

All’orizzonte là

Il sole è un occhio immobile

È notte ma la notte qui

D’estate è solo una parola

Milioni di parole lascio dietro di me

Milioni di perché

Affascinata e stanca la mia anima va

Verso la libertà

E se per caso a voi

Giungesse ancora la voce mia

Direte questo a lei

«un uomo è vento quando vola»

E come il vento niente mai lo fermerà

Non si disperderà

E come il vento niente mai lo fermerà

Non si disperderà

E non dite a lei

«non lo rivedrai»

Dite «non si sa, forse tornerà»

(ripete ad libitum)

Het jaar drieënzeventig

De plaats is de arctische lucht?

Wat voor zin heeft het uur?

Het is altijd ochtend in de zomer

De ontmoeting van elke dag met onmetelijkheid

Ik denk dat het hier eindigt

Wat hoog vloog, vliegt niet meer

En ik val naar beneden

Nu op het blauwe ijs

De zwarte schaduw van een zwaluw

Het is een bijna vast punt, maar

Groeien in de wolken

Druppel inert staal al in mijn handen

Dat zal zich verspreiden

Vleugels geweigerd aan de wind die nu meer krijst

En het sleept me naar beneden

Voor mijn ogen

De menigte van beelden

Duizelingwekkend maar

Binnen enkele seconden te bestellen

Kleuren en gezichten en stemmen van mijn leven

Ze gaan voorbij en gaan weg

Geluiden van wind en water die ik zou willen stoppen

Maar er is nu geen tijd

En vertel het haar niet

"Je zult hem niet meer zien"

Je zegt: "Niemand weet het, misschien komt hij terug"

En vertel het haar niet

"Je zult hem niet meer zien"

Zeg "we weten het niet, misschien komt hij terug"

De baby slaapt al

En de nacht is geurig

Ze roept de hond en dan

In zijn handen zal hij nemen

De deken is nooit af

De buurman is weg

Maar hij hield haar gezelschap

En morgen komt het terug

Het is al zomer in mijn huis

En 's nachts is er de maan

Ze schreef me als ik kan

Blijf thuis of niet

Voor ons jubileum

Er is mijn moeder die het niet weet

Als het dit jaar lukt

Om even bij ons te komen

Aan de horizon daar

De zon is een onbeweeglijk oog

Het is nacht, maar de nacht hier

In de zomer is het maar een woord

Miljoenen woorden laat ik achter me

Miljoenen waarom's

Gefascineerd en moe gaat mijn ziel

Op weg naar vrijheid

En als je toevallig bij je bent

Mijn stem kwam nog steeds

Je zult dit tegen haar zeggen

"Een man is wind als hij vliegt"

En net als de wind, zal niets het ooit stoppen

Het zal niet verspreiden

En net als de wind, zal niets het ooit stoppen

Het zal niet verspreiden

En vertel het haar niet

"Je zult hem niet meer zien"

Zeg "we weten het niet, misschien komt hij terug"

(herhaalt ad libitum)