Двое - Zvonkiy

Простой маршрут - это как дежавю.

Меня там ждут те, кого я люблю.

Чашка чая, чая бодрит.

Ворвётся Солнца луч, как бандит -

В тени бетонных стен под музыку сирен;

Любить и быть любимым!

- Остального нет.

Всё тлен.

"Проснись", - шепчу тебе я нежно.

Ты - моя муза, любовь и надежда!

Прохожий вдруг нам улыбнется небрежно, -

Чаще я замечал это прежде.

Время, как вода сквозь пальцы стыло.

Мимо этих бесконечных слов без дела.

Всё сильней, в суете дней -

Я всегда хочу быть только с ней.

Только с ней!

Кто мы, двое, в городе людских историй?

Между родным и новым, на Третьем или Садовом стоя.

Что нам стоит, сделать что нибудь простое -

Чтобы чего-то стоить;

на Третьем или Садовом стоя.

И неба синь сменит звёздная пыль,

Но мы не спим, - топчем пыльную пыль.

И я знаю, знаю, зачем,

Хотя бы на миг остаться в не планов и схем,

В тени своих квартир, закрыть на ключ свой мир -

И оставаться в нём, и не выходить в эфир.

Как великаны вдоль дорог дома.

Мы с тобой от тишины опять сойдём с ума.

Столько надо рассказать, столько обсудить -

Ровно столько же забыть или отпустить.

Маленькие дети, мы, большого города -

Это наши голоса бегут по проводам;

И в погоне за мечтой - я навеки с тобой.

О-о-о!

Всем тем, кто устал;

и тем, кто привык.

Всем тем, кто кричал, но растаял крик.

Мой город не ждет, и нас уже нет -

Останется след.

Кто мы, двое, в городе людских историй?

Между родным и новым, на Третьем или Садовом стоя.

Что нам стоит, сделать что нибудь простое -

Чтобы чего-то стоить;

на Третьем или Садовом стоя.

Кто мы, двое?

Een eenvoudige route is als een déjà vu.

Degenen van wie ik hou, wachten daar op me.

Een kopje thee, thee stimuleert.

Een zonnestraal zal barsten als een bandiet -

In de schaduw van betonnen muren op de muziek van sirenes;

Om lief te hebben en bemind te worden!

- De rest niet.

Alles is verrot.

"Word wakker," fluister ik zachtjes tegen je.

Jij bent mijn muze, liefde en hoop!

Een voorbijganger lacht ons ineens nonchalant toe, -

Ik heb dit vaker wel dan niet opgemerkt.

Tijd, als water dat koud door je vingers stroomt.

Voorbij deze eindeloze woorden zonder daden.

Alles is sterker, in de drukte van dagen -

Ik wil altijd bij haar zijn.

Alleen met haar!

Wie zijn wij twee in de stad van menselijke verhalen?

Tussen inheems en nieuw, op de derde of tuin staan.

Wat moeten we doen, iets simpels doen -

Iets waard zijn;

op de derde of tuin staan.

En de blauwe lucht zal worden vervangen door sterrenstof,

Maar we slapen niet - we vertrappen stoffig stof.

En ik weet het, ik weet waarom

Blijf in ieder geval voor een moment in geen plannen en schema's,

In de schaduw van je appartementen, sluit je wereld af met een sleutel -

En blijf erin en ga niet de lucht in.

Als reuzen langs de wegen van het huis.

Jij en ik zullen weer gek worden van de stilte.

Zoveel te zeggen, zoveel te bespreken...

Precies hetzelfde bedrag om te vergeten of los te laten.

Kleine kinderen, wij, de grote stad -

Het zijn onze stemmen die door de draden lopen;

En bij het nastreven van een droom - ik ben voor altijd bij je.

Ltd!

Aan al diegenen die moe zijn;

en degenen die gewend zijn

Aan al degenen die schreeuwden, maar de kreet smolt weg.

Mijn stad wacht niet, en wij zijn niet langer...

Er zal een spoor zijn.

Wie zijn wij twee in de stad van menselijke verhalen?

Tussen inheems en nieuw, op de derde of tuin staan.

Wat moeten we doen, iets simpels doen -

Iets waard zijn;

op de derde of tuin staan.

Wie zijn wij twee?