Зимняя - Забытая память

Очень сильный мороз подарила нам ночь.

Зверьё в небесах улетает домой.

Квадратным окном пропитала насквозь

Электричка узоров дороги ночной.

И молчанье лесов, пенье замкнутых птиц.

Погода моя дарит что-то своё.

У меня нету слов, а у вас нету лиц.

И все крики мои улетают в стекло.

Я опять одинок, ну и пусть, это жизнь.

Лучше буду один, а не в мамке земле.

И свои все обиды я буду топить.

Буду резать метелью и прятать в себе.

А деревья молчат.

А что говорить?

До того хороши, что боишься взглянуть.

Электричка бежит, а мне хочется пить.

У окна стоит чай.

Он остыл — ну и пусть.

А колёса поют, а колёса стучат,

Отражаясь во мне сильным стуком сердец.

На небе звёзды просто молчат.

Просто смотрят в меня.

Просто смотрят мне вслед.

Ах, спасибо вам ночь, что вы рядом со мной.

Спасибо за то, что не уйдёте до утра.

Спасибо за то, что вам не нужен другой.

Спасибо за то, что вам нужен я.

Это каменный пульс, наважденье, вокзал,

Это то, чем живут уже тысячу лет.

Извините, я плач: я просто устал,

Мне просто противен дневной свет.

Мне просто не нужно гулять днём,

Мне лучше ночью пойти в мой лес.

И лучше пойти одному, не вдвоём,

Одному умирать и смеяться за всех.

Дома тоже мой лес встретит снегом меня.

Я ему улыбнусь и в него упаду.

Я забуду про всё, я забуду себя,

Я забуду про холод, я буду в снегу.

А берёзы родные будут плакать со мной,

Когда нежно начну их к себе прижимать.

А вот слёзы увижу я только весной,

Но я точно приду, на ручьи мне плевать.

А пока я качу между белых ветвей,

Почему-то из глаз покатилась слеза.

Но мороз на стекле мне рисует — не смей,

Говорит, что пока ещё не весна.

Een zeer sterke vorst bezorgde ons de nacht.

Het beest in de lucht vliegt naar huis.

Vierkant raam doorweekt

De treinpatronen van de weg 's nachts.

En de stilte van de bossen, het zingen van gesloten vogels.

Mijn weer geeft iets van zichzelf.

Ik heb geen woorden en jij hebt geen gezichten.

En al mijn schreeuwen vliegen weg in het glas.

Ik ben weer alleen, het zij zo, dat is het leven.

Ik ben liever alleen, en niet in moeder aarde.

En ik zal al mijn grieven verdrinken.

Ik zal het snijden met een sneeuwstorm en het in mezelf verbergen.

En de bomen zijn stil.

Wat te zeggen?

Zo goed dat je bang bent om te kijken.

De trein rijdt en ik heb dorst.

Er staat thee bij het raam.

Hij koelde af - het zij zo.

En de wielen zingen, en de wielen kloppen,

Weerspiegeld in mij met een sterke hartslag.

Aan de hemel zijn de sterren gewoon stil.

Ze kijken me gewoon aan.

Ze zorgen gewoon voor mij.

Ah, bedankt dat je aan mijn zijde stond.

Bedankt dat je pas morgenochtend bent vertrokken.

Bedankt dat je er niet nog een nodig hebt.

Bedankt dat je me nodig hebt.

Dit is een stenen puls, een obsessie, een station,

Dit is wat er al duizend jaar leeft.

Sorry, ik huil: ik ben gewoon moe

Ik heb gewoon een hekel aan daglicht.

Ik hoef overdag gewoon niet te lopen

Ik kan beter 's nachts naar mijn bos gaan.

En het is beter om alleen te gaan, niet samen,

Een om te sterven en te lachen voor iedereen.

Ook thuis zal mijn bos me met sneeuw tegemoet komen.

Ik zal naar hem glimlachen en in hem vallen.

Ik zal alles vergeten, ik zal mezelf vergeten,

Ik zal de kou vergeten, ik zal in de sneeuw zijn.

En inheemse berken zullen met mij huilen,

Als ik ze zachtjes tegen me aan druk.

Maar ik zal alleen in de lente tranen zien,

Maar ik kom zeker, ik geef niet om de streams.

Ondertussen slinger ik tussen witte takken,

Om de een of andere reden rolde er een traan uit mijn ogen.

Maar de vorst trekt voor mij op het glas - waag het niet,

Hij zegt dat het nog geen lente is.