За озерные платья рябин - Забытая память

Ты прилетела из горного дна.

Улетай.

Как песок осыпал луну на заре.

В это время я спал.

В это время мне снились костры.

И пылающий уголь в глазах…

Навсегда перестала держаться земли…

Незаконченный пост.

Пережатая рожь за плотом.

И за 1000 дней в твоих детских

Сандалиях осталась весна…

Я её сохраню,

Как на влажных губах остаётся пыльца.

Перекину в золу…

И зимой научусь оставаться в тепле.

Ты воронцовой водой напои меня,

Как из старых колодцев течёт пустота

В мои вечно живые цветы.

И покатилось тепло

За озёрные платья рябин.

Где за дымом святых обмывали на каждом ручье.

В это время я спал.

В это время мне снилась вода из их рук.

И улыбка из слёз, проходящего мимо тоски за спиной.

Я летел в мираже.

Я летел и забыл о весне.

Что я ей обещал и тебе говорил перед сном.

Ты меня не буди.

Очень сильно я что-то устал на земле.

А сама уходи, продолжай в лесу слушать костёр.

Je vloog vanaf de bergbodem.

Vlieg weg.

Als zand over de maan bij zonsopgang.

Op dit moment sliep ik.

In die tijd droomde ik van vreugdevuren.

En brandende kolen in de ogen...

Voor altijd opgehouden de aarde vast te houden ...

Onvoltooide post.

Geklemde rogge achter een vlot.

En voor 1000 dagen in de kinderkamer

Sandalen bleven lente ...

ik zal het houden

Als stuifmeel blijft op natte lippen.

Ik gooi het in de as...

En in de winter zal ik leren warm te blijven.

Je geeft me water te drinken,

Hoe leegte uit oude putten vloeit

In mijn eeuwig levende bloemen.

En de hitte rolde

Voor meerjurken van lijsterbes.

Waar de heiligen bij elke stroom achter de rook werden gewassen.

Op dit moment sliep ik.

Op dat moment droomde ik van water uit hun handen.

En een lach van tranen die melancholie voorbij gaan.

Ik vloog in een luchtspiegeling.

Ik vloog en vergat de lente.

Wat ik haar beloofde en vertelde voordat ik naar bed ging.

Je maakt me niet wakker.

Ik was erg moe op de grond.

En ga zelf weg, blijf luisteren naar het vuur in het bos.