Вороны - Юрий Шевчук, ДДТ

На небе вороны, под небом монахи и я между ними в расшитой рубахе,

Лежу на просторе, легка и пригожа и солнце взрослее, и ветер моложе.

Меня отпевали в громадине храма, была я невеста, прекрасная дама.

Душа моя рядом стояла и пела, но люди, не веря, смотрели на тело.

Судьба и молитва менялись местами, молчал мой любимый и крестное знамя,

Лицо его светом едва освещало, простила его.

Я ему все прощала.

Весна задрожав от печального звона, смахнула три капли на лики иконы,

Что мирно покоилась между руками, её целовало веселое пламя.

Свеча догорела, упало кадило, Земля застонав, превращалась в могилу.

Я бросилась в небо за легкой синицей, теперь я на воле, я Белая Птица.

злетев на прощание, кружась над родными, смеялась я, горя их не понимая.

Мы встретимся вскоре, но будем иными, есть вечная воля, зовет меня стая.

Er zijn kraaien in de lucht, monniken onder de lucht, en ik sta tussen hen in in een geborduurd hemd,

Ik lig in de open lucht, licht en knap, en de zon is ouder en de wind is jonger.

Ik werd begraven in de enorme tempel, ik was een bruid, een mooie dame.

Mijn ziel stond vlakbij en zong, maar mensen keken ongelovig naar het lichaam.

Het lot en gebed veranderden van plaats, mijn geliefden en de banier van het kruis zwegen,

Zijn gezicht nauwelijks verlicht met licht, vergaf hem.

Ik heb hem alles vergeven.

De lente, trillend van het droevige gerinkel, druppelde drie druppels op de gezichten van de icoon,

Dat rustte vredig tussen de handen, het werd gekust door een vrolijke vlam.

De kaars brandde uit, het wierookvat viel, De aarde, kreunend, veranderde in een graf.

Ik rende de lucht in voor een lichte tiet, nu ben ik vrij, ik ben een witte vogel.

boos bij het afscheid, cirkelend over mijn familieleden, lachte ik, verdriet zonder ze te begrijpen.

We zullen elkaar snel ontmoeten, maar we zullen anders zijn, er is een eeuwige wil, de kudde roept me.