Вокзал - Юрий Шевчук, ДДТ

В хрупкой суете закатов и осин, под бледною Луной,

Не собрать лица у треснувших витрин, что празднуют со мной

Проводы земли, холодно душе от этой ерунды.

Вымерший вокзал.

Я бы всех послал, если бы не ты.

Было нипочём, стало горячо, а теперь — война.

Что тебе ещё, что тебе отдать, бледная Луна?

Вымерший вокзал закатов и осин да древние коты.

Родина моя, я бы всё послал, если бы не ты.

За перроном поля.

На плечах снег с дождём.

Белый поезд и я — уезжающий в нём.

Облака на мели, и не сдвинуть с Земли

Цепь далёких огней, мои мысли о ней.

Привокзальный буфет допивает стакан.

Стынет северный свет.

Кто здесь трезв?

А кто пьян?

В темноте с фонарем хрипло щурится мир

В щели тёплых квартир исчезающих в нём.

In de fragiele drukte van zonsondergangen en espen, onder de bleke maan,

Verzamel geen gezichten bij de gebarsten ramen die met mij vieren

Van de aarde afkijkend, wordt de ziel koud van deze onzin.

Dode zender.

Ik zou iedereen hebben gestuurd als jij er niet was geweest.

Het was niets, het werd heet, en nu is het oorlog.

Wat heb je nog meer te geven, bleke maan?

Een uitgestorven station van zonsondergangen en espen en oude katten.

Mijn vaderland, ik zou alles sturen als jij er niet was.

Achter het veldperron.

Op de schouders van sneeuw en regen.

Witte trein en ik vertrekken erin.

De wolken zijn aan de grond en kunnen niet van de aarde worden verwijderd

Een ketting van verre lichten, mijn gedachten erover.

Het stationsbuffet maakt zijn glas leeg.

Het noorderlicht is ijskoud.

Wie is hier nuchter?

En wie is er dronken?

In het donker, met een lantaarn, loenst de wereld hees

In de kieren van warme appartementen die erin verdwijnen.