Niquer ma vie - Youssoupha

Mes potes ont niqué ma vie, fallait qu’j’le dise

L’amitié est chose fragile mais, putain, fallait qu’j’me vide

Fallait qu’je vive dans ce HLM de merde à Cergy

Fallait qu’j’me brise dans une ghetto-mentale qui m’a asservi

La sère-mi, c’est un concept interminable

À cause des potes, j’ai failli finir comme un délinquant minable

La garre-ba, la gâchette, la racaille, le racket

Les tracas, les traquenards, le placard, les plaquettes

C'était pas mon rêve, moi, je valais mieux qu'ça

Et puis maman veut pas qu’son fils devienne un mec sale

Tant pis, on s’engraine comme des merdes jusqu'à pourrir

Mais, comme dit le poète: «La jeunesse est un risque à courir»

On traîne en bande ou sur un banc, on se croit immortels

On devient grand, on devient gang, on se dits immortels

Ali est décédé, Mohammed est décédé

Et j’ai l’air con quand j’pense aux paroles qui ont précédé

Excédé vu qu’ma rancœur grimpe

Petit, ça fait déjà longtemps que je n’représente plus le neuf-cinq

J’ai fui le quartier et son casting

Putain, c’est rude, j’veux pas faire du rap de rue à trente-quatre piges

Et j’pense tellement au temps d’avant, trop tragique

Que mon prochain «Planète Rap», je le ferais sur radio «Nostalgie»

Et j’m’agite pas pour les codes de ma ville

J’dédie ce couplet à tous mes potes, ceux qui ont niqué ma vie

C’est pour ceux qui nous esquivent, ceux qui restent braves

Ceux qui galèrent en équipe, ceux qui grandissent comme des barges

Ceux qui nous motivent, ceux qui nous poussent à l’outrage

Ceux qui nous estiment, ceux qui ne tournent pas la page

Alors lève ta main si t’es en guerre avec les tiens, cousin

Lève ta main si tu te perds à cause des tiens, mais bon

Lève ta main si t’es solidaire des tiens

C’est pour ceux qui nous estiment, ceux qui ne tournent pas la page

Mon frère a niqué ma vie, fallait qu’j’lui dise

La famille est chose fragile mais, putain, fallait qu’j’me vide

Fallait qu’je vibre, que je laisse enfin la raison parler

Fallait qu’je vise une autre ambition que la maison d’arrêt

À c’qu’il paraît, les regrets te capturent

Vu qu’au moment où j’rappe ce texte, tu crèves encore entre quatre murs

J’capte plus là où tu veux vraiment en venir

J’cale dur depuis que tu m’mens, que tu te laisses partir en vrille

J’ai plus d’envie, il y a ma rancœur qui s’voile

Les gens ont peur de nager juste à côté d’un homme qui s’noie

Et, toi, t’as failli tuer mes études et ma carrière

J’ai brûlé mes vertus à force de couvrir tes arrières

Les barreaux, les barrières, l’amour me délaisse

Du coup, je t’envoie des mandats, car j’ai pas l’cœur pour t’envoyer les lettres

Dans ta cellule, si tu entends cette chanson

J’espère qu’elle te fera mal, comme j’ai mal à chaque fois que tu tombes

On est ensemble mais, moi, j’ai grandi dans ta pénombre

Montre l’exemple parce que mon fils porte ton prénom

Fraternité parfois compliquée à vivre

J’dédie ce couplet à mon frère parce qu’il a niqué ma vie

C’est pour ceux qui nous esquivent, ceux qui restent braves

Ceux qui galèrent en équipe, ceux qui grandissent comme des barges

Ceux qui nous motivent, ceux qui nous poussent à l’outrage

Ceux qui nous estiment, ceux qui ne tournent pas la page

Alors lève ta main si t’es en guerre avec les tiens, cousin

Lève ta main si tu te perds à cause des tiens, mais bon

Lève ta main si t’es solidaire des tiens

C’est pour ceux qui nous estiment, ceux qui ne tournent pas la page

Mais qui a niqué ma vie?

Fallait qu’j’vous l’dise

La critique est chose facile mais, putain, fallait qu’j’me livre

En vrai, la rue ne vaut d'être vécue sans révolte

Elle aurait fait de moi une victime si j’avais grandi sans mes potes

Alors laisse-moi leur rendre hommage, hommage à mon frère

Pour tout ce qu’on a partagé, pour tout c’qu’ils m’ont offert

Parce que, sans eux, je serais mort au casse-pipe

Putain, je pense à dire merci, j’le réalise qu'à trente-quatre piges

J’parle du pire plutôt que d’garder le silence

Puisque, le contraire de l’amour, c’est pas la haine mais bien l’indifférence

Sans eux, mon public n’aurait pas le rappeur que je suis

Sans eux, Malik n’aurait pas le père que je suis

S’il y’a des gens dont j’ai forcé l’admiration

J’aimerais qu’ils sachent à qui je dois tout mon vécu, mon inspiration

Mon cœur n’est pas vide

J’dédie cette chanson à mes potes et à mon frère parce qu’ils ont sauvé ma vie

Mijn vrienden hebben mijn leven verpest, ik moest het zeggen

Vriendschap is een kwetsbaar iets, maar verdomme, ik moest mezelf leegmaken

Ik moest in deze shitty HLM in Cergy wonen

Ik moest inbreken in een mentaal getto dat me tot slaaf maakte

Sere-mi is een eindeloos concept

Door de homies eindigde ik bijna als een waardeloze delinquent

De garre-ba, de trekker, het uitschot, het racket

Het gedoe, de vallen, de kast, de pads

Het was niet mijn droom, ik was beter dan dat

En dan wil mama niet dat haar zoon een vieze vent wordt

Jammer, we verstrengelen ons als stront tot we rotten

Maar zoals de dichter zegt: "Jeugd is een risico om te lopen"

We hangen rond in bendes of op een bankje, we denken dat we onsterfelijk zijn

We worden groot, we worden bende, we noemen onszelf onsterfelijk

Ali stierf, Mohammed stierf

En ik zie er stom uit als ik denk aan de woorden die eraan voorafgingen

Geërgerd omdat mijn wrok toeneemt

Tjonge, het is lang geleden dat ik niet langer de negen-vijf vertegenwoordig

Ik ontvluchtte de buurt en zijn cast

Verdomme, het is ruw, ik wil geen vierendertigjarige straatrap doen

En ik denk zo veel aan de tijd ervoor, te tragisch

Dat mijn volgende "Planète Rap", ik zou het doen op de radio "Nostalgie"

En ik maak me niet druk over mijn stadscodes

Ik draag dit vers op aan al mijn vrienden, degenen die mijn leven hebben verpest

Dit is voor degenen die ons ontwijken, degenen die dapper blijven

Degenen die worstelen als een team, degenen die groeien als schuiten

Degenen die ons motiveren, degenen die ons tot verontwaardiging dwingen

Degenen die ons waarderen, degenen die de pagina niet omslaan

Dus steek je hand op als je in oorlog bent met de jouwe, neef

Steek je hand op als je de jouwe verdwaalt, maar hey

Steek je hand op als je bij de jouwe staat

Dit is voor degenen die ons waarderen, degenen die de pagina niet omslaan

Mijn broer heeft mijn leven geneukt, ik moest het hem vertellen

De familie is een kwetsbaar ding, maar verdomme, ik moest mezelf leegmaken

Ik moest trillen, eindelijk de rede laten spreken

Ik moest een andere ambitie nastreven dan het huis van bewaring

Blijkbaar heeft het spijt je gevangen te nemen

Sinds wanneer ik deze tekst rap, sterf je nog steeds tussen vier muren

Ik snap niet waar je echt heen wilt

Ik ben hard aan het wachten sinds je tegen me loog, laat jezelf een spin maken

Ik heb meer verlangen, er is mijn wrok die versluierd is

Mensen zijn bang om naast een drenkeling te zwemmen

En jij, je hebt bijna mijn studies en mijn carrière vermoord

Ik heb mijn deugden verbrand door je rug te bedekken

De tralies, de barrières, liefde verlaat me

Dus ik stuur je postwissels, omdat ik het hart niet heb om je de brieven te sturen

In je cel, als je dit nummer hoort

Ik hoop dat ze je pijn doet, zoals ik elke keer dat je valt pijn deed

We zijn samen, maar ik ben opgegroeid in jouw duisternis

Laat het voorbeeld zien want mijn zoon draagt ​​jouw voornaam

Broederschap soms ingewikkeld om te leven

Ik draag dit vers op aan mijn broer omdat hij mijn leven heeft geneukt

Dit is voor degenen die ons ontwijken, degenen die dapper blijven

Degenen die worstelen als een team, degenen die groeien als schuiten

Degenen die ons motiveren, degenen die ons tot verontwaardiging dwingen

Degenen die ons waarderen, degenen die de pagina niet omslaan

Dus steek je hand op als je in oorlog bent met de jouwe, neef

Steek je hand op als je de jouwe verdwaalt, maar hey

Steek je hand op als je bij de jouwe staat

Dit is voor degenen die ons waarderen, degenen die de pagina niet omslaan

Maar wie heeft mijn leven verpest?

Ik moest je vertellen

Kritiek is makkelijk, maar verdomme, ik moest mezelf opgeven

In werkelijkheid is de straat het niet waard om te leven zonder rebellie

Ze zou me tot slachtoffer hebben gemaakt als ik was opgegroeid zonder mijn homies

Dus laat me hulde brengen aan hen, hulde aan mijn broer

Voor alles wat we deelden, voor alles wat ze me gaven

Want zonder hen zou ik dood in brand staan

Verdomme, ik denk eraan om je te bedanken, ik realiseer het me pas op vierendertigjarige leeftijd

Ik spreek van het ergste in plaats van te zwijgen

Omdat het tegenovergestelde van liefde niet haat is maar onverschilligheid

Zonder hen zou mijn publiek niet de rapper zijn die ik ben

Zonder hen zou Malik niet de vader hebben die ik ben.

Als er mensen zijn wiens bewondering ik heb afgedwongen

Ik zou graag willen dat ze weten aan wie ik mijn hele leven, mijn inspiratie, te danken heb

Mijn hart is niet leeg

Ik draag dit lied op aan mijn homies en mijn broer omdat ze mijn leven hebben gered