Deaf In One Ear - Young and Heartless

I can barely remember when we were young

Standing in the parking lot at one

And you said I don’t even like you anymore, but no one

Else is answering my calls.

It is like I’m not here at all

And these days, you ain’t quite been the same since your father left

It’s not your fault I say, it’s not your fault

And you say, I don’t care anyway

Someday, we will lie in our separate graves, where heaven and hell couldn’t

stay further way

And I hope I never see his face around this town or ever again

I can barely remember when we were young

The day you saw your father’s son

And you asked is it alright if I could stay here all night

I didn’t want to be seen by your brother.

17 and terrified, I climbed out of

your window and into your backyard

Every apology I wrote, sounded like a suicide note.

Words fell out,

panic setting in my hands I cried no.

All this wasted breath, my God it’s

unbearable

That’s when a thought crept in my head.

I climbed up to a branch,

took a breath and I fell

Broken ribs and torn apart I looked up.

I couldn’t believe that this was summer

love

Trying hard not to sound desperate but you’re the only one I talk to anymore

Isn’t it strange, isn’t it strange?

How we only remember the awful things

Ik kan me amper herinneren toen we jong waren

Om één uur op de parkeerplaats staan

En je zei dat ik je niet eens meer leuk vind, maar niemand

Anders beantwoordt u mijn oproepen.

Het is alsof ik hier helemaal niet ben

En tegenwoordig ben je niet meer dezelfde sinds je vader wegging

Het is niet jouw schuld, zeg ik, het is niet jouw schuld

En jij zegt, het kan me toch niet schelen

Op een dag zullen we in onze afzonderlijke graven liggen, waar hemel en hel dat niet konden

blijf verder weg

En ik hoop dat ik zijn gezicht in deze stad nooit of nooit meer zal zien

Ik kan me amper herinneren toen we jong waren

De dag dat je de zoon van je vader zag

En je vroeg of het goed was als ik hier de hele nacht kon blijven

Ik wilde niet gezien worden door je broer.

17 en doodsbang klom ik uit

uw raam en in uw achtertuin

Elke verontschuldiging die ik schreef, klonk als een zelfmoordbriefje.

Woorden vielen uit,

paniek instelling in mijn handen Ik huilde nee.

Al deze verspilde adem, mijn God, het is

ondraaglijk

Op dat moment kroop er een gedachte in mijn hoofd.

Ik klom naar een tak,

haalde adem en ik viel

Gebroken ribben en verscheurd Ik keek op.

Ik kon niet geloven dat dit zomer was

Liefde

Ik doe mijn best om niet wanhopig te klinken, maar jij bent de enige met wie ik nog praat

Is het niet vreemd, is het niet vreemd?

Hoe we ons alleen de vreselijke dingen herinneren