Нюркина песня - Янка Дягилева

Разложила девка тряпки на полу,

Раскидала карты-крести по углам,

Потеряла девка радость по весне,

Позабыла серьги-бусы по гостям.

По глазам колючей пылью белый свет,

По ушам фальшивой трелью белый стих,

По полям дырявой шалью белый снег,

По утрам усталой молью белый сон.

Развернулась бабской правдою стена,

Разревелась, раскачалась тишина,

По чужим простым словам, как по рукам,

По подставленным ногам, по головам.

А в потресканном стакане старый чай,

Не хватило для разлёту старых дел,

Фотографии, там звёздочки и сны,

Как же сделать, чтоб всем было хорошо.

Всё, что было, всё что помнила сама,

Смeл котейка с подоконника хвостом,

Приносили женихи коньячок,

Объясняли женихи, что почём.

Кто под форточкой сидит — отгоняй,

Ночью холод разогнался с Оби,

Вспоминай почаще солнышко своё…

То не ветер ветку клонит,

Не дубравушка шумит.

Het meisje spreidde de vodden op de grond,

Verspreide kaarten-kruisjes in de hoeken,

Het meisje verloor haar vreugde in de lente,

Ik ben de oorbellen-kralen voor de gasten vergeten.

In de ogen van stekelig stof wit licht,

Wit vers in de oren met een valse triller,

Witte sneeuw over de velden met een sjaal met gaten,

'S Morgens heeft een vermoeide mot een witte droom.

De muur ontvouwde zich als de waarheid van een vrouw,

De stilte brulde,

Volgens de eenvoudige woorden van anderen, als door handen,

Op de vervangen benen, op de hoofden.

En in een gebarsten glas oude thee,

Niet genoeg voor de uitbreiding van oude gevallen,

Foto's, er zijn sterren en dromen,

Hoe je iedereen een goed gevoel geeft.

Dat was alles, alles wat ik me herinnerde,

Veegde de kat van de vensterbank met zijn staart,

De bruidegoms brachten cognac,

De vrijers legden uit hoeveel.

Wie zit er onder het raam - rijd weg,

'S Nachts verspreidde de kou zich van de Ob,

Denk vaker aan je zon...

Het is niet de wind die de tak buigt,

Geen eik maakt geluid.