Beaumont Rag - Woody Guthrie

Allen Ginsberg: How’d you people live out there in Oklahoma?

Did you live

pretty well?

Woody Guthrie: Well, uh…

AG: Have enough to eat?

And a place to sleep?

How was it?

WG: I don’t know, Allen.

To start with, I was a little bit different from…

I wasn’t in the class that John Steinbeck called the «Okies» because cause my

dad, to start with, was worth about thirty-five or forty thousand dollars and

he had everything hunky dory.

Then he started to have a little bit of bad luck;

in fact, our whole family had a little bit of it.

I don’t know whether it’s

worth talking about or not.

I never do talk it much.

But then this six-bedroom

house burned down that I told you about, just a day or two after it was built.

It was supposed to be one of the biggest, finest in that whole country.

Well right after that, my fourteen-year-old sister either set herself afire or

caught afire accidentally.

There’s two different stories got out about it.

In a way, she was having a little difficulty with her schoolwork,

and she had to stay home and do some work, and she caught afire while she was

doing some ironing that afternoon on the old kerosene stove.

It was highly

unsafe and highly uncertain in them days, and this one blowed up,

caught her afire and she run around the house about twice before anybody could

catch her.

Next day, she died.

And my mother, that was a little bit too much

for her nerves or something.

I don’t know exactly how it was.

But anyway,

my mother died in the insane asylum of Norman, Oklahoma.

Then, about that same

time, my father mysteriously, for some reason or another, caught afire.

There’s a lot of people who say he set hisself afire.

They say that he caught

afire accidentally.

I always will think that he done it on purpose because he’d

lost all his money, lost his hog ranch.

He used to raise some of the best

Poland, China, pure-blood hogs in that whole country and had something proud to

work for and felt like that he was part of the world and that he was doing some

good and working hard and hauling up brothers and sisters.

I got another sister

and two brothers, and they all felt pretty good until all these things happened

and they found theirselves scattered.

All us kids had to scatter out and be

adopted to different families.

I lived with a family of people who was eleven

of us.

We lived in a little two-room shack.

I lived with these people several

years.

Their name was Sam White and his family and he still lives within about

a half a block of the same old house that he lived in in them days.

And in the old house with eleven of us sleeping in two rooms, why,

we had two or three beds, you know, and so we’d sleep, some of us at the head

and some of us at the foot.

And had everybody’s feet and everybody’s faces,

you know how that is.

Then after that, I don’t know.

I kinda took to the road.

I hit the road one day, the first day that I ever hit the highway,

to be what’s called a ramblin' man, or a hobo, or a tramp.

It was in 1927…

AG: How old were you then?

WG: At that time, I was about seventeen years old

AG: What caused you to leave on that particular day, at that particular time?

Do you remember?

Or is it something you don’t want to talk about?

WG: Well, I was adopted then by another family of people that had a little more

money and a little more everything, and was members of the very high and

important lodges around over town, and they said it was a pity that so many of

us had to live the way we did and not know where our next bite was coming from.

So they said that in order to relieve me and the suffering of this family too

that I was living with that they’d take me up to their house and I could live

with them.

So I went up and lived with them, and they had a little old bantam

hen.

It sat upon that icebox and roosted out there like she owned that whole

part of town and my job, mainly, while I was living with that family of people,

was to keep track of that cursed bantam hen.

I’d have to go find her eggs,

where she’d laid the egg, what time of day she’d laid the egg, bring the egg

in;

I’d sort the egg, lay the egg up, tell the lady about the egg,

then go show her the hen, and then she’d go out and pet the hen.

And then when night’d come again I’d have to go get the hen again and set her

above the icebox to where she could be safe from all harm.

And I used to carry

her hay fourteen blocks across town from a table in a tall sack.

I’d have to make a trip or two every month, by George, to get that hay for the

bantam hen.

So I thought well, hell’s bells, rather than be a chambermaid to a

bantam hen, ladies and gentlemen, I’m gonna take to the highways.

So I went to Galveston, Texas.

Went down to see the Gulf of Mexico and the

ocean and all such stuff as that.

And also, I knew some people down there and

pulled figs in all them orchards down in that country and helped drill water

wells and irrigated strawberries and helped a carpenter down there to tear down

a whole bunch of houses and post a bunch of land off.

And at that time,

I was about eighteen

Allen Ginsberg: Hoe leefden jullie daar in Oklahoma?

Leefde je

vrij goed?

Woody Guthrie: Nou, eh...

AG: Heb je genoeg te eten?

En een slaapplaats?

Hoe was het?

WG: Ik weet het niet, Allen.

Om te beginnen was ik een beetje anders dan...

Ik zat niet in de klas die John Steinbeck de 'Okies' noemde, omdat mijn

vader was om te beginnen ongeveer vijfendertig- of veertigduizend dollar waard en

hij had alles hunky dory.

Toen begon hij een beetje pech te hebben;

in feite had ons hele gezin er een beetje van.

Ik weet niet of dat zo is

waard om over te praten of niet.

Ik praat er nooit veel over.

Maar dan deze zes slaapkamers

huis afgebrand waar ik je over vertelde, slechts een dag of twee nadat het was gebouwd.

Het moest een van de grootste en mooiste in dat hele land zijn.

Welnu, meteen daarna stak mijn veertienjarige zus zichzelf in brand of...

per ongeluk in brand gevlogen.

Er zijn twee verschillende verhalen over naar buiten gekomen.

In zekere zin had ze wat moeite met haar schoolwerk,

en ze moest thuis blijven en wat werk doen, en ze vatte vlam terwijl ze was...

die middag wat strijken op de oude petroleumkachel.

Het was zeer

onveilig en zeer onzeker in die dagen, en deze ontplofte,

vatte haar in brand en ze rende ongeveer twee keer door het huis voordat iemand dat kon

vang haar.

De volgende dag stierf ze.

En mijn moeder, dat was een beetje te veel

voor haar zenuwen of zoiets.

Ik weet niet precies hoe het was.

Maar in ieder geval,

mijn moeder stierf in het gekkenhuis van Norman, Oklahoma.

Dan ongeveer hetzelfde

tijd vloog mijn vader om de een of andere reden op mysterieuze wijze in brand.

Er zijn veel mensen die zeggen dat hij zichzelf in brand heeft gestoken.

Ze zeggen dat hij ving

per ongeluk in brand.

Ik zal altijd denken dat hij het expres deed omdat hij

verloor al zijn geld, verloor zijn varkensboerderij.

Hij bracht een aantal van de beste groot

Polen, China, volbloed zwijnen in dat hele land en hadden iets trots op

werken voor en voelde alsof hij een deel van de wereld was en dat hij wat aan het doen was

goed en hard werken en broeders en zusters ophalen.

Ik heb nog een zus

en twee broers, en ze voelden zich allemaal best goed totdat al deze dingen gebeurden

en ze vonden zichzelf verstrooid.

Alle kinderen van ons moesten zich verspreiden en zijn

geadopteerd voor verschillende gezinnen.

Ik woonde bij een gezin van mensen van elf jaar oud

van ons.

We woonden in een kleine hut met twee kamers.

Ik woonde verschillende keren bij deze mensen

jaar.

Hun naam was Sam White en zijn familie en hij woont nog steeds binnen ongeveer

een half blok van hetzelfde oude huis waar hij in die dagen woonde.

En in het oude huis met elf van ons slapend in twee kamers, waarom,

we hadden twee of drie bedden, weet je, en dus sliepen we, sommigen van ons aan het hoofd

en sommigen van ons aan de voet.

En had ieders voeten en ieders gezichten,

je weet hoe dat is.

Daarna weet ik het niet.

Ik ging een beetje de weg op.

Ik ging op een dag de weg op, de eerste dag dat ik ooit op de snelweg kwam,

om te zijn wat een wandelende man wordt genoemd, of een zwerver, of een zwerver.

Het was in 1927...

AG: Hoe oud was je toen?

WG: Op dat moment was ik ongeveer zeventien jaar oud

AG: Wat was de reden dat je op die specifieke dag vertrok, op dat specifieke tijdstip?

Weet je nog?

Of is het iets waar je niet over wilt praten?

WG: Nou, ik werd toen geadopteerd door een andere familie van mensen die iets meer had

geld en een beetje meer van alles, en was lid van de zeer hoge en

belangrijke lodges in de stad, en ze zeiden dat het jammer was dat zo veel van

we moesten leven zoals we deden en niet weten waar onze volgende hap vandaan kwam.

Dus zeiden ze dat om mij en het lijden van deze familie ook te verlichten

waarmee ik samenleefde dat ze me naar hun huis zouden brengen en dat ik kon leven

met hen.

Dus ik ging naar boven en woonde bij hen, en ze hadden een kleine oude kriel

kip.

Het zat op die koelbox en hing daar buiten alsof ze dat geheel bezat

deel van de stad en mijn baan, voornamelijk, terwijl ik bij die familie van mensen woonde,

was om die vervloekte krielhen in de gaten te houden.

Ik zou haar eieren moeten gaan zoeken,

waar ze het ei had gelegd, op welk tijdstip van de dag ze het ei had gelegd, breng het ei

in;

Ik zou het ei sorteren, het ei leggen, de dame vertellen over het ei,

dan ging ze haar de kip laten zien, en dan ging ze naar buiten om de kip te aaien.

En als de nacht weer zou vallen, moest ik de kip weer gaan halen en haar zetten

boven de koelbox naar waar ze veilig zou kunnen zijn voor alle kwaad.

En ik droeg

haar hooi veertien blokken aan de andere kant van de stad van een tafel in een hoge zak.

Ik zou elke maand een reis of twee moeten maken, door George, om dat hooi voor de

kriel kip.

Dus ik dacht goed, hell's bells, in plaats van een kamermeisje te zijn voor een...

krielkip, dames en heren, ik ga naar de snelwegen.

Dus ging ik naar Galveston, Texas.

Ging naar beneden om de Golf van Mexico te zien en de?

oceaan en al dat soort dingen.

En ik kende daar ook wat mensen en...

trok vijgen in al die boomgaarden in dat land en hielp bij het boren van water

putten en geïrrigeerde aardbeien en hielp een timmerman daar beneden om af te breken

een hele hoop huizen en post een hoop land af.

En op dat moment,

Ik was ongeveer achttien