These Few Presidents - WHY?

at your house the smell of our still living human bodies and oven gas

you pray to nothing out loud

two first names and an ampersand

embroidered proudly on a kitchen towel

you’re a beautiful and violent work

with a skinny neck of a chinese bird

in a fading ancient painting

and if you’re in heaven waiting

you made it there fighting

the tightest kite string

in a bad storm with lightning

and now these few presidents

frowning in my pocket

can persuade no god

to let me let you talk, oh these few presidents

frowning in my pocket

can persuade no god

to let me let you off

even though i haven’t seen you in years

yours is a funeral i’d fly to from anywhere

i thought i had a pebble in my sock

i pulled it off and shook out a wasp

it stumbled out lost, and without a pause

i’m stung as i was, still i stomped it i thought, there is no paved street worthy

of your perfect scandanavian feet

my crooked chinese fingers groped

the machinery of your throat

and now these few presidents

frowning in my pocket

can persuade no god

to let me let you talk, oh these few presidents

drowning in my pocket

can persuade no god

to let me let you off

even though i haven’t seen you in years

yours is a funeral i’d fly to from anywhere

bij jou thuis de geur van onze nog levende menselijke lichamen en ovengas

je bidt tot niets hardop

twee voornamen en een ampersand

trots geborduurd op een keukenhanddoek

je bent een mooi en gewelddadig werk

met een magere nek van een Chinese vogel

in een vervagend oud schilderij

en als je in de hemel wacht?

je hebt het gehaald, vechtend

de strakste vliegerreeks

in een zware storm met bliksem

en nu deze paar presidenten

fronsend in mijn zak

kan geen god overtuigen

om me je te laten praten, oh deze paar presidenten

fronsend in mijn zak

kan geen god overtuigen

om me te laten gaan

ook al heb ik je al jaren niet meer gezien

de jouwe is een begrafenis waar ik overal naartoe zou vliegen

ik dacht dat ik een kiezelsteen in mijn sok had

ik trok het uit en schudde een wesp uit

het struikelde verloren, en zonder pauze

ik ben gestoken zoals ik was, toch stampte ik het ik dacht, er is geen geplaveide straat waardig

van je perfecte scandinavische voeten

mijn kromme Chinese vingers betasten

de machinerie van je keel

en nu deze paar presidenten

fronsend in mijn zak

kan geen god overtuigen

om me je te laten praten, oh deze paar presidenten

verdrinken in mijn zak

kan geen god overtuigen

om me te laten gaan

ook al heb ik je al jaren niet meer gezien

de jouwe is een begrafenis waar ik overal naartoe zou vliegen