Tremors - We Were Skeletons

It’s all so subtle, still so subtle, the way that storm clouds gather around me

At first sight, the sun still mutters, so softly mutters through the screen

doors

Now the hour of growth and death is upon my spoiled

And rotting body beset by electric shocks rattling through my nerves

Muscles that sit as weak as falling rain

And my joints they’re snagged by snares

And snap back like rubber bands and rolling tide

Today I don’t feel like doing much except

Sit inside maybe waste my time

Unsure of where I’m going

Or if the direction even matters

I feel the beginning tingling of weight on my chest

The prelude to smothering anxiety to cut through the boredom

But there’s work to be done so much work to be done

I can’t move

I can’t even sit up in my bed anymore

Every day I have visions of myself dying the next

A collapsing old man

An impatient future that’s beckoning me

Towards wheelchairs and hospital beds

Twenty-one and always aching

I still don’t know what’s wrong with me

Weakening, staggering, trembling

I can’t expect you to understand

Het is allemaal zo subtiel, en toch zo subtiel, de manier waarop onweerswolken zich om me heen verzamelen

Op het eerste gezicht mompelt de zon nog steeds, dus mompelt zachtjes door het scherm

deuren

Nu is het uur van groei en dood op mijn verwend

En een rottend lichaam geteisterd door elektrische schokken die door mijn zenuwen raasden

Spieren die zo zwak zitten als vallende regen

En mijn gewrichten zitten vast aan strikken

En terugschieten als elastiekjes en rollend tij

Vandaag heb ik niet veel zin om veel te doen, behalve

Binnen zitten, misschien mijn tijd verspillen

Niet zeker waar ik heen ga

Of als de richting er zelfs toe doet

Ik voel het begin tintelend gewicht op mijn borst

De opmaat voor het verstikken van angst om de verveling te doorbreken

Maar er is werk aan de winkel, zoveel werk te doen

Ik kan niet bewegen

Ik kan niet eens meer rechtop zitten in mijn bed

Elke dag heb ik visioenen van mezelf dat ik de volgende sterf

Een instortende oude man

Een ongeduldige toekomst die me lonkt

Naar rolstoelen en ziekenhuisbedden

Eenentwintig en altijd pijn

Ik weet nog steeds niet wat er met me aan de hand is

Verzwakking, duizelingwekkend, bevend

Ik kan niet verwachten dat je het begrijpt