The Buried Seat - We Were Skeletons

I find myself followed by the unassailable specter of depression:

A mournful black dog that sits beside me always, staring

And like having a scarf wrapped too tight about my throat

My wrists bound behind my back I lay in thralldom

To be tossed into a river, gripped by the current

And choking for want of air (and movement, and mirth…)

I lay thus entombed

In sheets

Of fabric

And coral, ever

Wondering when

My bonds shall

Be cut loose

Be a bridge

Unto my weeping

So I can cross

Over this valley

Without being snared

By the machinations

Of my mind

And weary heart

For a maiden sits upon my chest and I know not how to move her

Ik merk dat ik gevolgd wordt door het onaantastbare spook van depressie:

Een treurige zwarte hond die altijd naast me zit te staren

En alsof ik een sjaal te strak om mijn keel heb gewikkeld

Mijn polsen gebonden achter mijn rug lag ik in slavernij

In een rivier gegooid worden, gegrepen door de stroming

En stikken bij gebrek aan lucht (en beweging, en vrolijkheid...)

Ik lag zo begraven

In bladen

van stof

En koraal, ooit

Vraag me af wanneer

Mijn obligaties zullen

Word losgesneden

Wees een brug

Tot mijn wenen

Zodat ik kan oversteken

Over deze vallei

Zonder verstrikt te raken

Door de machinaties

Uit mijn hoofd

En vermoeid hart

Want een meisje zit op mijn borst en ik weet niet hoe ik haar moet bewegen