Appear, Disappear - We Were Skeletons

An attempt at giving up

losing every strategically placed memory

that I’d swear I’d forgotten.

Considering distance — considering the chore of

an empty room.

More space to keep clean than before.

Like the water glass before me

filled with water that tastes a little muddy

like it’s unsure of what it really is

Refilled multiple times with uncertainty

so full that it spills out over the top and ruins every single moment.

Settling dust becomes my body.

Outline appearing, despite my disappearing

interest for anything at all.

Remembering reflections of myself in puddles

where I seemed more real than I ever have before.

Life doesn’t feel real anymore.

A cloud of dust resembling what once had seemed to be something.

A glass of water with no water is just a glass you wish you’d filled.

Een poging om op te geven

elk strategisch geplaatst geheugen verliezen

dat ik zou zweren dat ik het vergeten was.

Gezien de afstand — gezien het karwei van:

een lege kamer.

Meer ruimte om schoon te houden dan voorheen.

Zoals het waterglas voor mij

gevuld met water dat een beetje modderig smaakt

alsof het niet zeker weet wat het werkelijk is

Meerdere keren bijgevuld met onzekerheid

zo vol dat het over de top loopt en elk moment verpest.

Bezinkend stof wordt mijn lichaam.

Er verschijnt een overzicht, ondanks dat ik verdwijn

interesse voor wat dan ook.

Herinnering aan reflecties van mezelf in plassen

waar ik meer echt leek dan ooit tevoren.

Het leven voelt niet echt meer.

Een stofwolk die leek op wat ooit iets had geleken.

Een glas water zonder water is gewoon een glas dat je zou willen vullen.