Slow Death - We Were Skeletons

It’s a slow death waking off the road.

Endless highway lines pass the time.

You only think about it when you’re back home.

Never going back.

Never turn around.

What’s in front of the headlights is fidelity.

You only think about it when

you’re back home.

Lovesick for a memory

our city still holds.

Our city

holds a dead end road.

People that you never see without confronting.

People without reason — words with no concession.

No.

Losing sleep — stationary, still.

Sweating it out over nothing.

You are stuck

on some shit that just won’t come unstuck.

You can’t think of it to make sense of it.

Struggling to focus.

Don’t get stuck

on this.

Losing what we had.

Living what we lost.

Breathing empty words.

Leaving restless nights back home.

Het is een langzame dood die wakker wordt van de weg.

Eindeloze snelweglijnen doden de tijd.

Je denkt er pas aan als je weer thuis bent.

Nooit meer terug.

Draai je nooit om.

Wat zich voor de koplampen bevindt, is trouw.

Je denkt er pas aan wanneer

je bent weer thuis.

Smoorverliefd voor een herinnering

onze stad houdt nog steeds stand.

Onze stad

heeft een doodlopende weg.

Mensen die je nooit ziet zonder te confronteren.

Mensen zonder reden — woorden zonder concessies.

Nee.

Slaap verliezen — stil, stil.

Zweten om niets.

Je zit vast

op wat shit die maar niet loskomt.

Je kunt het niet bedenken om het te begrijpen.

Moeite om te focussen.

Loop niet vast

op dit.

Verliezen wat we hadden.

Leven wat we hebben verloren.

Het ademen van lege woorden.

Rusteloze nachten thuis achterlatend.