Haunting the Ghost - We Were Skeletons

Pale skin fading away underneath midnight-blue sky.

Your dress with flowers blending in with the trees —

grass beneath a hopeful gesture.

Smoke from your lips making me sweat.

You’re disappearing with the light — panic sets in.

An image still exists beneath the veil of the night, barely focused.

Your face is familiar,

but is it only because I think about it all the time

the sun burns bright the image in my head?

Or do I really see your face, just pale

and blended and faded, for what it really is?

It only looks how the light wants it to look.

You’ve become a ghost.

You haunted me, now I’m haunting you.

Holding on to every word you said and every look you gave, but still never

enough.

Skin like an atlas.

Read every page.

Followed every map.

Coming close to you was like coming close to the truth.

Lost myself inside myself, but I can’t stop looking for you.

Broken mirror

inside my head reflects

hallway photographs

of you in a white dress.

Your body of

terribly beautiful memories

that shape of our history.

You had better reasons to be afraid than I ever did.

The way you look at me.

Exhale the words you breathe.

You don’t say it enough.

Just say it out loud.

Een bleke huid die vervaagt onder een nachtblauwe lucht.

Je jurk met bloemen die opgaan in de bomen -

gras onder een hoopvol gebaar.

Rook van je lippen die me laten zweten.

Je verdwijnt met het licht - paniek slaat toe.

Een beeld bestaat nog steeds onder de sluier van de nacht, nauwelijks gefocust.

Je gezicht is bekend,

maar is het alleen omdat ik er de hele tijd aan denk?

de zon brandt helder het beeld in mijn hoofd?

Of zie ik echt je gezicht, gewoon bleek

en gemengd en vervaagd, voor wat het werkelijk is?

Het ziet er alleen uit zoals het licht wil dat het eruitziet.

Je bent een geest geworden.

Jij achtervolgde mij, nu achtervolg ik jou.

Vasthouden aan elk woord dat je zei en elke blik die je gaf, maar nog steeds nooit

genoeg.

Huid als een atlas.

Lees elke pagina.

Elke kaart gevolgd.

Dicht bij jou komen was als dicht bij de waarheid komen.

Ik verloor mezelf in mezelf, maar ik kan niet stoppen met naar je te zoeken.

Gebroken spiegel

in mijn hoofd weerspiegelt

gang foto's

van jou in een witte jurk.

je lichaam van

vreselijk mooie herinneringen

die vorm van onze geschiedenis.

Je had betere redenen om bang te zijn dan ik ooit.

De manier waarop je naar me kijkt.

Adem de woorden uit die je inademt.

Je zegt het niet genoeg.

Zeg het gewoon hardop.