The Legend of Hardhead Ned (feat. Dylan Saunders) - Watsky, Dylan Saunders

Once upon a time in a remote Tasmanian trailer park

There was born a baby boy by the name of Nedson Willbry

One day when Nedson was a baby, his crackhead teen mum

Got real distracted watching Teen Mum on the telly and dropped Ned right on his

noggin

Leaving a bump on top of his head

The little bean stopped squirming

And his mum thought he was surely done for

So mummy brought the tiny bundle to the forest during a terrible storm

And left him for dead in a field of pumpkins and wolves

But just then lighting struck

And a cry cut through the night light like a siren on a fire truck

Ned survived by the slightest luck, he wasn’t a dead baby, Neddy was alive as

fuck!

It was a miracle we’re hearing

The creatures of the evening came creeping to the clearing

To see this little man nugget

Soon to be immortalized in poetry just like the man from Nantucket

But as the little babe was grown

They gave to him their home

And raised him as their own

He roamed and trapezed from the tallest trees (whee!)

He got his steez from the wallabies

They all loved him

But the Tasmanian Devils loved little Neddy more than all of ‘em

They taught him how to spin like a fan

'Til Ned spun himself into a fine young man

But one day like a sick disease

Loggers crept in and chopped the eucalyptus trees

They smushed the cuddly forest creatures

And turned ‘em into body wash and sneakers

But Ned escaped and yelled angrily

That «You abandoned me!

You killed my family!

But God dammit, I can’t use your pity»

And he snuck onto a ship bound for New York City

Ned’s voyage led him to the deepest, darkest, dankest bowels of that ship

He met all kinds of seedy characters on that voyage, like old Japanese men and

their wives

He had meals of fresh cut sashimi, pumpkin pie

And all kinds of delicious breads and cookies and cakes

When he was on that voyage he knew what lied ahead

So he kept his sights set on New York City

And before he knew it, he arrived

Ned almost drowned

He kissed the ground

But his guts were churned up in this town

Where down was up and up was down

So the boy from Down Under flipped right around

Ned did a cartwheel and stopped halfway

And he walked on his palms from that day

But cityfolk treated Ned like a freak

«That handwalking lumpheaded Yeti can’t speak»

One night walking home Ned was quite shocked

He saw a B-boy spinning on the sidewalk

He couldn’t stop, wouldn’t stop

Staring at those limbs, spinning like a wooden top

Sweeter than puddin' pop, Ned was home at last

And every night he’d watch ‘em dance through the glass

Of the club, and he’d wait there in line for his chance

But the bouncer said, freak, you can’t dance!

Oh but Ned, sweet little Ned, he wouldn’t get out of line

And the bouncer pushed him, and pushed him

But to catch his balance, Ned, hardheaded, upside down Ned did what Ned did best

He just spun.

And he spun.

And he spun.

And he spun!

(Go Ned, go Ned, go, go, go Ned!)

Everyone in the club came out to watch what is now regarded

As the greatest fucking head spin of all time

Legend has it that Ned’s still out there on Bleecker Street

Spinning on the curb to this very day

Er was eens in een afgelegen Tasmaanse trailerpark

Er werd een babyjongen geboren met de naam Nedson Willbry

Op een dag, toen Nedson nog een baby was, was zijn verslaafde tienermoeder

Ik werd echt afgeleid toen ik naar Teen Mum op de televisie keek en liet Ned recht op de zijne vallen

noggin

Een bult op zijn hoofd achterlatend

De kleine boon stopte met kronkelen

En zijn moeder dacht dat hij zeker klaar was voor

Dus mama bracht het kleine bundeltje naar het bos tijdens een verschrikkelijke storm

En liet hem voor dood achter in een veld van pompoenen en wolven

Maar net op dat moment sloeg de verlichting in

En een kreet sneed door het nachtlampje als een sirene op een brandweerwagen

Ned overleefde met een beetje geluk, hij was geen dode baby, Neddy leefde als

neuken!

Het was een wonder dat we horen

De wezens van de avond kwamen kruipend naar de open plek

Om deze kleine mannengoudklomp te zien

Binnenkort vereeuwigd in poëzie, net als de man uit Nantucket

Maar toen de kleine baby volwassen werd

Ze gaven hem hun huis

En voedden hem op als hun eigen

Hij zwierf en trapte van de hoogste bomen (whee!)

Hij kreeg zijn steez van de wallaby's

Ze hielden allemaal van hem

Maar de Tasmaanse Duivels hielden meer van kleine Neddy dan van alles

Ze leerden hem draaien als een fan

'Til Ned draaide zichzelf in een fijne jonge man

Maar op een dag als een zieke ziekte

Houthakkers slopen naar binnen en hakten de eucalyptusbomen om

Ze smoren de knuffelige bosdieren

En veranderde ze in body wash en sneakers

Maar Ned ontsnapte en schreeuwde boos

Dat «Je hebt me in de steek gelaten!

Je hebt mijn familie vermoord!

Maar godverdomme, ik kan je medelijden niet gebruiken»

En hij sloop op een schip op weg naar New York City

Neds reis leidde hem naar de diepste, donkerste, bedomste ingewanden van dat schip

Hij ontmoette op die reis allerlei louche karakters, zoals oude Japanse mannen en...

Hun vrouwen

Hij had maaltijden van vers gesneden sashimi, pompoentaart

En allerlei soorten heerlijk brood en koekjes en gebak

Toen hij op die reis was, wist hij wat hem te wachten stond

Dus hield hij zijn zinnen op New York City

En voordat hij het wist, arriveerde hij

Ned bijna verdronken

Hij kuste de grond

Maar zijn lef werd opgeschud in deze stad

Waar beneden boven was en boven beneden was

Dus de jongen uit Down Under draaide zich om

Ned deed een radslag en stopte halverwege

En vanaf die dag liep hij op zijn handpalmen

Maar stadsmensen behandelden Ned als een freak

"Die handlopende lompe Yeti kan niet praten"

Op een avond naar huis lopen was Ned behoorlijk geschrokken

Hij zag een B-boy ronddraaien op de stoep

Hij kon niet stoppen, wilde niet stoppen

Staren naar die ledematen, draaiend als een houten blad

Zoeter dan puddin' pop, Ned was eindelijk thuis

En elke avond zag hij ze dansen door het glas

Van de club, en hij zou daar in de rij wachten op zijn kans

Maar de uitsmijter zei, freak, je kunt niet dansen!

Oh maar Ned, lieve kleine Ned, hij zou niet uit de pas lopen

En de uitsmijter duwde hem, en duwde hem

Maar om zijn evenwicht te vinden, deed Ned, koppig, ondersteboven Ned wat Ned het beste deed

Hij draaide gewoon.

En hij draaide.

En hij draaide.

En hij spinde!

(Go Ned, go Ned, go, go, go Ned!)

Iedereen in de club kwam naar buiten om te kijken naar wat nu wordt beschouwd

Als de grootste verdomde hoofddraai aller tijden

Volgens de legende is Ned daar nog steeds in Bleecker Street

Spinning op de stoep tot op de dag van vandaag