Life Dethroned - Watain

A pallid shape is floating

A lurid shroud of fading life

What ones was a place so glimmering and bright

Has ignited itself and burnt out of light

I canonize thee, lord of the odius

For enlightening the path to perpetual might

For guiding me on this voyage

With nothing but scornful mirages in sight

Devour me, oh immense shadow

This locus is cursed, shroud me forever

Damnation be my lodestar

For humanity carves my veins

I’ve been nailed to a cross of anguish

Crucified above to behold

The blind, the loathsome’s strife in vain

The holyness of those who should suffer my pain

Lunar strains of morbid grace

Reflections of nocturnal mysteries

Eternally hidden for their eyes

As what awaits behind…

Branded by the unpure light

But still, You like I

Reaches for the dark

And even further…

As symbols of life we are fading

To were this twilight reaches night

A pallid shape is strangled

As my soul and his darkness unite

It won’t shine through

Believe it, you’re never to see

That my flesh is carved with spells

Of mankinds destiny

Blessed with contempt

For what has edged my strife

And through sacrilegous veils

I dethrone life

Een bleke vorm zweeft

Een lugubere lijkwade van vervagend leven

Wat was een plek die zo glinsterend en helder was?

Heeft zichzelf ontstoken en uit het licht gebrand

Ik heilig u, heer van de odius

Voor het verlichten van het pad naar eeuwige macht

Voor het begeleiden van mij op deze reis

Met niets dan minachtende luchtspiegelingen in zicht

Verslind me, oh enorme schaduw

Deze locus is vervloekt, sluier me voor altijd

Damnation be my lodestar

Want de mensheid kerft mijn aderen

Ik ben aan een kruis van angst genageld

Boven gekruisigd om te zien

De blinden, de weerzinwekkende strijd tevergeefs

De heiligheid van degenen die mijn pijn zouden moeten lijden

Maanstammen van morbide gratie

Weerspiegelingen van nachtelijke mysteries

Eeuwig verborgen voor hun ogen

Als wat wacht achter...

Gemerkt door het onzuivere licht

Maar toch, je houdt van ik

Reikt naar het donker

En nog verder…

Als symbolen van het leven vervagen we

Waar deze schemering de nacht bereikt

Een bleke vorm is gewurgd

Als mijn ziel en zijn duisternis zich verenigen

Het zal niet doorschijnen

Geloof het maar, je ziet het nooit

Dat mijn vlees is uitgehouwen met spreuken

Van het lot van de mensheid

Gezegend met minachting

Voor wat mijn strijd heeft geleid

En door heiligschennende sluiers

Ik onttroon het leven