Underneath the Cenotaph - Watain

Lifeless and sour from death and from doom.

In the soil of my tomb not one flower shall bloom.

Nothing but Death in this earth shall abide,

in this my pathway to the other side.

And thus I close my eyes…

On through the tunnels, darkness ablaze.

Passing through Naamah, queen of the gateways.

The jaws of her darkness they feast on my eyes

as the last of the earthly lights flickers and dies.

Dark are the dreams on the stonebed.

For no sunlight shall reach to the land of the dead.

As I journey through tunnels and blackened chasm.

In the realms of Death unbound.

Underneath the cenotaph.

Revelations revealed through crepuscular trance.

Shadows of demons in catacombs dance.

Luminous signs of impossible shape.

Traveling deep, no return, no escape.

Wonderous, prosperous marvels most dark.

I fall to my knees

and behold as I hark

the tounges of the ancients,

damned and aflame,

chanting in madness…

Closer and closer,

the flames reaching higher.

Trial by fire!

Trial by fire!

Coalescense of high and low.

Hand in hand with the damned I go.

A dance in shadows…

The burning fears of the world beyond,

at the end of these snakelike trails,

are the same as those which forged this heart

and so my birth through death prevails.

Dark are my dreams on the stonebed.

For no sunlight shall reach to the land of the dead.

In flames I shall at last become.

With fire I am one.

Underneath the cenotaph.

Levenloos en zuur van dood en onheil.

In de grond van mijn graf zal geen enkele bloem bloeien.

Niets dan de dood op deze aarde zal blijven,

in dit mijn pad naar de andere kant.

En dus sluit ik mijn ogen...

Verder door de tunnels, duisternis in vuur en vlam.

Door Naamah, koningin van de poorten.

De kaken van haar duisternis smullen van mijn ogen

terwijl het laatste aardse licht flikkert en sterft.

Donker zijn de dromen op het stenen bed.

Want geen zonlicht zal het land van de doden bereiken.

Terwijl ik door tunnels en zwartgeblakerde kloof reis.

In de rijken van de dood ongebonden.

Onder de cenotaaf.

Openbaringen onthuld door schemerige trance.

Schaduwen van demonen in catacomben dansen.

Lichtgevende tekens van een onmogelijke vorm.

Diep reizen, geen terugkeer, geen ontsnapping.

Wonderbaarlijke, welvarende wonderen meest duister.

Ik val op mijn knieën

en zie als ik hoor

de tongen van de ouden,

verdoemd en in brand,

zingen in waanzin...

Steeds dichterbij,

de vlammen reiken hoger.

Vuurproef!

Vuurproef!

Samensmelting van hoog en laag.

Hand in hand met de verdoemde ik ga.

Een dans in de schaduwen...

De brandende angsten van de wereld daarbuiten,

aan het einde van deze slangachtige paden,

zijn dezelfde als degenen die dit hart hebben gesmeed

en dus heeft mijn geboorte door de dood de overhand.

Donker zijn mijn dromen op het stenen bed.

Want geen zonlicht zal het land van de doden bereiken.

In vlammen zal ik eindelijk worden.

Met vuur ben ik één.

Onder de cenotaaf.