Обманщица луна - Владимир Пресняков

Звонким эхом, громким смехом, легкокрылым сном заворожит она мой дом.

Бросит в омут, темных комнат, мягкий, белый свет, как горсть серебряных монет.

Даже может спать уложит, в самом светлом сне наобещает что-то мне.

Спросит имя, глянет мимо, тихо скажет «да"и улыбнется в никуда.

Словно тонет сердце дрогнет, будет так близка, но скроется за облака.

Кто-то мудрый включит утро, может быть, она моя обманщица-луна.

Met een rinkelende echo, luid gelach, lichtgevleugelde slaap, zal ze mijn huis betoveren.

Het zal je in de draaikolk gooien, donkere kamers, zacht, wit licht, als een handvol zilveren munten.

Hij kan me zelfs in slaap brengen, in de helderste droom belooft hij me iets.

Hij zal om een ​​naam vragen, voorbij kijken, rustig "ja" zeggen en in het niets glimlachen.

Alsof het zinkt, zal het hart beven, het zal zo dichtbij zijn, maar het zal zich achter de wolken verbergen.

Iemand wijs zet de ochtend aan, misschien is ze mijn maanleugenaar.