Зимний романс - Владимир Пресняков

Пролетев по свету, долгий путь бесцельный.

Обернулись ветры песней колыбельной.

Вьюгу усыпили во дворах окрестных,

И в снегах застыли, в белых, тесных.

Путь, на небе, Млечный, звездами исколот,

С тишиной повенчан мой любимый город.

На проспектах белых улеглись метели,

Засыпая в снежных колыбелях.

Между серых зданий мир качнется зыбкий,

И в воспоминаниях – девочка со скрипкой.

Музыка за нею тихо проплывает,

На ветвях деревьев тает, тает.

Сны зима застала, в переулках этих,

Фонари устало в ночь слепую светят.

Потерялось время в холоде бездомном,

Засыпая на стекле оконном.

Под луной проходя,

И ловя снежинки рукой,

Я вдыхаю ночь декабря,

После долгой разлуки с тобой…

De wereld rondvliegen, een lange, doelloze reis.

De wind veranderde in een slaapliedje.

De sneeuwstorm werd in de omliggende tuinen in slaap gebracht,

En ze bevroor in de sneeuw, in het wit, strak.

Het pad aan de hemel, de Melkweg, wordt doorboord door sterren,

Met stilte is mijn geliefde stad getrouwd.

Blizzards verdwenen op de lanen van de blanken,

In slaap vallen in besneeuwde wiegen.

Tussen de grijze gebouwen zal de wereld wankel zwaaien,

En in mijn herinneringen - een meisje met een viool.

De muziek zweeft stil achter haar,

Op de takken van bomen smelt, smelt.

Winter gevangen dromen, in deze steegjes,

Lantaarns schijnen vermoeid in de blinde nacht.

Verloren tijd in de koude daklozen

In slaap vallen op het raam.

Onder de maan doorvaren

En sneeuwvlokken vangen met mijn hand,

Ik adem in de nacht van december

Na een lange tijd van je weg te zijn geweest...